Ας σιωπήσουμε και ας ελπίσουμε
Δεν μπορώ άλλες ειδήσεις, άλλα νέα, τέτοια νέα, «μαύρα», θλιβερά, αποτρόπαια. Δεν το αντέχω! Θέλω να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ. Μα πώς να μιλήσω; Τα χείλη έχουν σφαλίσει. Οι λέξεις αναδεύονται με τους κόμπους των λυγμών, δεν εκφράζονται, δεν θέλουν να ακουστούν. Πώς να περιγράψουν έναν όλεθρο, σωστή κόλαση;
Πύρινες γλώσσες, χιλιάδες, εκατομμύρια, έγλειψαν τα πάντα στο πέρασμά τους, αφήνοντας πίσω τους στάχτη κι αποκαΐδια που αχνίζουν ακόμη, σώματα ανθρώπων, που την ύστατη ώρα αγκαλιάστηκαν για κουράγιο. Να αντέξουν μαζί την πύρινη λαίλαπα που τους πήρε την ανάσα. Αδύνατο να φανταστεί ο νους το φόβο, τον πανικό, την απελπισία τους. Κλείνω τ’ αυτιά μου στις φωνές, τα ουρλιαχτά τους.
Όμως αυτά, μαχαίρια σωστά, τα τρυπούν και φτάνουν στην καρδιά μου και την πληγώνουν. Ανείπωτη η θλίψη. Γονείς θρηνούν, σπαράζουν για τα αγγελούδια τους που χάθηκαν, τα παλικάρια και τις κόρες τους που δεν θα ξαναδούν, δεν θα κρατήσουν ξανά μέσα στα χέρια τους, δεν θα ξαναφιλήσουν. Κλαίνε τα παιδιά που έχασαν το στήριγμα, την αγκαλιά, τους γονείς τους.
Μια σύγχρονη βιβλική καταστροφή που ξαναζωντάνεψε στη μνήμη μας την τραγωδία στην Πελοπόννησο, μια 10ετία σχεδόν πριν. Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ χωρίς απόκριση τότε, ένα ακόμη μεγαλύτερο, και πάλι χωρίς απάντηση, τώρα! Μόνο βουβή θλίψη.
Ας μείνουμε σιωπηλοί γι’ αυτούς που πάλεψαν με το «θηρίο» και δεν τα κατάφεραν, ας ευχηθούμε κι ας ελπίσουμε όσοι αγνοούνται να βρεθούν σώοι και να επιστρέψουν στους αγαπημένους τους που αγωνιούν.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
