Κλάψε αν θες
Και ύστερα ήρθε η φωτιά και τα πήρε όλα. Γέμισε η ατμόσφαιρα μυρωδιά από καμένη σάρκα.
Κάποιοι έτρεξαν να βοηθήσουν. Κάποιοι έβαλαν στολές και πήραν τη μάνικα. Κάποιοι πήραν να μαζεύουν φάρμακα και προμήθειες.
Άλλοι έτρεξαν να δώσουν αίμα. Κάποιοι περιέθαλψαν τα άμοιρα τα ζωντανά. Κάποιοι έψαξαν να βρουν τους φταίχτες.
Σε κάποιον λένε περάσανε ήδη χειροπέδες. Κάποιοι ψάχνουν μέσα στα ερείπια ακόμα ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Κάποιοι οργώνουν τις θάλασσες μήπως δώσει η τύχη και βρούνε τους νεκρούς τους.
Δεν κάνει να μένουν άταφοι οι νεκροί. Κάποιοι τα έβαλαν με το Θεό. Τι δουλειά έχει ο Θεός με τούτο δω, μου λες;
Κλάψε αν θες για όσους έφυγαν. Κλάψε αν θες για όσους έμειναν πίσω να πονούν και να θυμούνται. Κλάψε αν θες για την κατάντια μας.
Δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω πέρα από τα δάκρυα. Εκδίκηση; Δικαίωση; Μην ρωτάς. Δεν ξέρω αν μπορούμε…
Ιωάννα Πιτσιλλή
Πηγή: https://www.facebook.com/myshortandtallstories/
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
