Χάρτινα όνειρα
Χάρτινα τα όνειρα,
σαν τις βαρκούλες των παιδιών
που λιώνουν μόλις μπουν στο νερό.
Κάστρα στην άμμο το καλοκαίρι
που τα γκρεμίζει το κύμα.
Πολύχρωμα λουλούδια του αγρού
που τα πατά το πόδι του διαβάτη.
Κατακόκκινος ήλιος του δειλινού
που τον έκρυψε το σύννεφο.
Αστέρια που έλαμψαν για λίγο
και χάθηκαν στο φως της αυγής.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
