Αγαπώ τους ανθρώπους
Αγαπώ τους ανθρώπους. Έτσι έμαθα. Κι ας με πλήγωσαν λόγια κι ας με τσάκισαν συμπεριφορές. Και ξέρετε γιατί; Γιατί κάποιοι εκεί έξω είναι αλλιώτικοι.
Aκούνε τη βροχή και σιγοτραγουδούν στη μελωδία της. Πίσω από τις καταιγίδες βλέπουν ουράνια τόξα. Κλαίνε και τα δάκρυά τους, διαμαντάκια πολύτιμα, στολίζουν τα μάτια τους.
Γελάνε και φωτίζεται το πρόσωπό τους. Ανοίγουν αγκαλιές και κλείνουν ‘ανέμους ‘ δυνατούς και τους γαληνεύουν. Βαδίζουν σε ακρογιαλιές με πόδια γυμνά και βλέμμα χαμένο στο ηλιοβασίλεμα.
Αφουγκράζονται στα κοχύλια τους ψίθυρους του βυθού, σχηματίζουν στην άμμο μονογράμματα και καρδιές, τις δικές τους καρδιές.
Ταξιδεύουν σε τόπους με μουσικές και χρώματα με μόνη συντροφιά τον άγρυπνο νου τους. Πλάσματα αέρινα, άπιαστα, άλλου κόσμου θαρρείς. Πλάσματα ανυστερόβουλης αγάπης, άδολης, καθάριας, όντα ξεχωριστά, άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Αυτούς αγαπώ, το αξίζουν.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
