“Έλα μαμά, έλα να κάνουμε φούσκες!”
“Έλα μαμά, έλα να κάνουμε φούσκες!”
(Ω γαμώτο, δεν έχει ανοίξει ακόμα το μάτι καλά-καλά, φούσκες θα κάνω;)
Ω ναι.Φούσκες θα κάνεις φιλενάδα. Η άλλη εναλλακτική είναι να πιεις το ωραίο σου καφεδάκι βαρύ γλυκό μεν, με μια δόση σαπουναδίτσας δε αφού η Κα Γλωσσοκοπανίδου δεν παίζει να σε αφήσει σε ησυχία. Και έτσι επαρατήθη ο βαρύς γλυκός μόνος του, ολομόναχος να κρυώνει στο τραπέζι της αυλής.Και καθώς έκανα φούσκες κι’άλλες φούσκες και να φούσκες, το φιλοσόφησα το πράγμα.
Τα παιδιά κάνουν φούσκες και τρελαίνονται με αυτό ! Η ζωή της φούσκας δεν διαρκεί πάνω από ένα δευτερόλεπτο, στην καλύτερη περίπτωση, κι’όμως αυτό δεν νοιάζει καθόλου τα παιδιά ! Γιατί αυτό το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο είναι ευτυχισμένα !
Σκασίλα τους αν εντός ολίγου η φούσκα σκάσει. Θα φυσήξουν και θα φτιάξουν άλλες. Και ας σκάσουν και αυτές!
Αυτό συμβαίνει γιατί τα παιδιά ξέρουν να ζουν τη στιγμή. Για τα παιδιά υπάρχει μόνο το τώρα. Το χτες το έχουν ξεχάσει και το αύριο δεν τα ενδιαφέρει. Τα παιδιά δεν είναι σαν και μένα (πιθανότατα και σένα) που ανησυχώ για όλα, θέλω να τα ελέγχω όλα, θέλω να τα προγραμματίζω όλα και αφήνω χιλιάδες “αν” να χορεύουν ξέφρενα μέσα στο κεφάλι μου λες και είμαι ικανή εγώ να “γράψω” τα όσα πρόκειται να συμβούν.
Από άλλο χέρι είναι γραμμένα τα της ζωής μας και όχι από το δικό μου. Και όπως πολύ σωστά μου είπε ένας σοφός μου φίλος πάνω σε παρόμοια συζήτηση “Εύα, είσαι γραφιάς. Και μάλιστα πολύ καλή γραφιάς. Αλλά δεν μπορείς να γράψεις τα πάντα”.
Έχει δίκιο γαμώτο. Δεν ελέγχονται, δεν προγραμματίζονται, δεν προβλέπονται όλα. Όσο για τα “αν” κανείς δεν έβγαλε άκρη με αυτή την παράνοια. Οπότε όλα αυτά τα άγχη, οι σκέψεις, οι υποθέσεις και τα προγράμματα το μόνο που κάνουν είναι να επιβαρύνουν την -ήδη- βεβαρημένη μας ύπαρξη.
Ας αφεθούμε λίγο (ακούς εαυτέ;), ας χαλαρώσουμε. Όταν προσπαθείς να μη βυθιστείς και χτυπιέσαι βυθίζεσαι , τραβιέσαι προς τα κάτω. Όταν όμως αφεθείς ανάσκελα στο νερό τότε αφενός δεν πνίγεσαι, αφετέρου απολαμβάνεις.
Τελικά τα πάντα μπορείς να μάθεις απ’τα παιδιά. Αρκεί να έχεις αυτιά και μάτια ανοιχτά και να τα αφουγκράζεσαι. Το ηθικό δίδαγμα που μου έδωσε εμένα προσωπικά αυτό το Κυριακάτικο πρωινό είναι αυτό: Οι σαπουνόφουσκες είναι οι στιγμές. Ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν θα διαρκέσουν για πάντα όσο και να αγχωθείς. Μόνο ένα δευτερόλεπτο στην καλύτερη. Το σοφότερο, λοιπόν, που έχεις να κάνεις είναι να απολαύσεις εκείνο το μαγικό , το πολύχρωμο ,το πολύτιμο δευτερόλεπτο…(ακούς εαυτέ;).”
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
