Ο πόνος είναι σαν την μνήμη. Όταν φεύγει δύσκολα ξαναγυρίζει.
Ότι σε πονάει, σε πονάει μία, δύο, δέκα, πενήντα φορές θέλεις;
Τόσες. Μετά παύει να είναι πόνος.
Εθίζεσαι. Γίνεται απόλαυση.
Και ενώ πριν από λίγο, μάτωνες και αναρωτιόσουνα ατελείωτα, ένα μακρόσυρτο Γιατί, μετά απο καιρό ξεμακραίνεις και αναρωτιέσαι, Γιατί όχι;
Καταλαβαίνεις ότι έτσι έπρεπε να γίνουνε όλα.
Μεταξύ μας, κάπου το περίμενες κιόλας.
Δεν έρχεται κανένα τέλος απροειδοποίητα.
Και εάν κάποιο βράδυ, μετά από μέρες, λυγίσεις και φανταστείς οτι ξαναπέφτεις στην προηγούμενη
κατάστασή, μην τρομάξεις.
Ένας σωρός από μικρές μνήμες είναι, που τρεμοπαίζουνε μέσα σου σχεδόν μισοζώντανες.
Τίποτα δεν ξαναγυρίζει στον ίδιο βαθμό.
Τον πόνο, όταν φύγει από μέσα σου θυμωμένος, δεν τον ξεγελάς με μερικά δάκρυα λησμονιάς να τον φέρεις ποτέ πίσω. Ευτυχώς έχει και εκείνος την περηφάνια του.
Μπέττυ Κούτσιου
~ Ο πόνος είναι σαν την μνήμη. Όταν φεύγει δύσκολα ξαναγυρίζει. ~
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
