Μια μπουγάδα γεμάτη συναισθήματα…
Μια πολύχρωμη μπουγάδα απλωμένη στον ήλιο, όλα όσα θέλω να σου δώσω!
Τι και αν τα χρώματα ανακατεύτηκαν όπως η ζωή μου;
Τι και αν ένα λευκό τρύπωσε κρυφά στα κόκκινα και έγινε ένα υπέροχο ροζ;
Τι και αν ο ήλιος φανερώνει τους λεκέδες που δεν καθάρισαν;
Σημασία έχει η ζωή μου, η πολύχρωμη μπουγάδα που θέλει να σε τυλίξει, να σε φωτίσει, να γεμίσει χρώμα την δική σου ζωή.
Μπροστά σου έχεις απλώσει ένα μαύρο πανί. Κατακλύζεσαι από συναισθήματα που σε εμποδίζουν να δεις τα χρώματα. Κλείνεις μάτια και ψυχή μαζί!
Δεν βλέπεις τις αληθινές δυστυχίες γύρω σου, αυτές που οι άλλοι κληρώθηκαν να ζήσουν.
Σου ‘χω πει ότι αγαπάω την ζωή; τους ανθρώπους που βάφουν το μαύρο πανί με τα χρώματα του ουράνιου τόξου; που τα ανακατεύουν κάθε μέρα στην παλέτα τους , που παίρνουν ένα άδειο ποτήρι κάθε πρωί και το ξεχειλίζουν από αισιοδοξία;
Έτσι αγαπάω και εσένα. Έτσι θέλω να σε αγαπάω, σαν μια πολύχρωμη παλέτα, να βουτάω τα χέρια μου και να σου μουτζουρώνω το πρόσωπο, το στήθος να χρωματίζω την ψυχή σου, να φωτίζω τα μάτια σου.
Θέλω να δω τα μάτια σου να γελούν.
Κάποτε, σίγουρα θα γελούσαν και χάριζες την λάμψη τους σε κάθε μέρα που χάραζε.
Θέλω να νιώσω τυχερή βλέποντας τα μάτια σου να γελούν! Θέλω να χαίρεσαι την κάθε μέρα, να μην «κυλάς» το χρόνο γκρινιάζοντας ότι δεν ζεις.
Θέλω να νιώσεις τους στοίχους του Ελύτη!
Τι και αν η ζωή μου είναι ανάκατη, τι και αν εκείνο το λευκό που τρύπωσε σκανταλιάρικα στην πολύχρωμη μπουγάδα έγινε ροζ;
Κάποιο λόγο θα είχε…
Θέλω να διώξεις την θλίψη, δεν σου αξίζει. Να έχεις έναν εαυτό! Αυτόν που θα μου δείξεις.
Θέλω να είσαι αυτό που υποψιάστηκα την πρώτη μέρα που σε γνώρισα…
« Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
για αλλού, για αλλού ξεκίνησα.
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και το ομολογώ.
Σα να ‘μουν άλλος και όχι εγώ
μες στην ζωή πορεύτηκα….
Όσο και αν κανείς προσέχει
όσο και αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.»
(Παράπονο του Οδ. Ελύτη)
Να συστηθούμε απ’ την αρχή … τι και αν τα χρώματα ανακατεύτηκαν όπως η ζωή μου…
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
