Η μέρα άρχισε να μικραίνει, νυχτώνει πλέον πιο νωρίς! Βάζω σε ένα ποτηράκι πάγο και λίγο τσίπουρο από το Λιβάδι Ολύμπου, ο μυρωδάτος γλυκάνισος ήδη μου έχει σπάσει την μύτη, ο πάγος καθώς λιώνει του δίνει το λευκό χλωμό χρώμα και το άρωμα του αναβλύζει πιο έντονα. Αλλά ξεροσφύρι δεν πάει! Λίγο ντομάτα και αγγούρι, ένα κομμάτι αλμυρό κεφαλοτύρι, σαλάμι αέρος και χωριάτικο φρεσκοψημένο λουκάνικο.
Με αυτά συντροφιά ανεβαίνω στην ταράτσα μου. Το απαλό αυγουστιάτικο αεράκι με χαλαρώνει. Μόλις έχει σουρουπώσει και ο ουρανός είναι πεντακάθαρος!
Το φεγγάρι ξεπροβάλλει. Μισό ακόμα αλλά όμορφο! Κάτω αριστερά του στέκει ένα μικρό λαμπερό αστέρι. Πολύ όμορφο, μάλλον το ομορφότερο που του κρατάει συντροφιά.
Είναι ο πλανήτης Αφροδίτη.
Μια γουλιά από το μυρωδάτο τσίπουρο, μια μπουκιά από την πρόχειρη ποικιλία και πάλι χάνεται το βλέμμα στο αχανές του ουρανού.
Έχει σουρουπώσει πλέον για τα καλά.
Αμέτρητα μικρά αστέρια, είτε μεμονωμένα είτε σε σχηματισμούς σε συνεπαίρνουν να τα κοιτάς και να χάνεσαι…
Η φωτορύπανση της πόλης δεν σε αφήνει να τα ευχαριστηθείς! Χάνονται αρκετά.
Γουλιά στην γουλιά σχεδόν τελείωσε το δυνατό παραδοσιακό ποτό και τα συνοδευτικά! Λίγο ζαλισμένο κεφάλι και με καλή διάθεση συνεχίζω να κοιτώ τον ουρανό και να χάνομαι σε όλα αυτά τα αμέτρητα αστέρια.
Χιλιάδες μικροί φωτισμοί πάνω από το κεφάλι μου! Είναι γεγονός πως αισθάνομαι το κέντρο του σύμπαντος! Τόσο δυνατός και άτρωτος μέσα σε αυτό το ατέρμονο σώμα και συνάμα τόσο απειροελάχιστος. Δέος και θαυμασμός!
Αρκετά ζαλισμένος πλέον αποφασίζω να ξαπλώσω, αλλά με σκοπό να επανέλθω από άλλο σημείο και να συνεχίσω τον βαθύ στοχασμό με οδηγό τα αστέρια.
Την επόμενη μέρα!
Πριν νυχτώσει, μπαίνω στο αμάξι μου μέχρι μια παραλία ερημική, μακριά από πόλεις και φώτα! Ο ουρανός για ακόμα μια φορά πεντακάθαρος.
Πλέον τα αστέρια φαίνονται καθαρά και αφήνω τις σκέψεις ελεύθερες με αυτά οδηγό.
Κάθε αστέρι που λάμπει ένας ήλιος.
Εκατομμύρια έτη φωτός μακριά κέντρο του σύμπαντος, το σημείο που πατάς, μια απειροελάχιστη μονάδα εμείς.
Αλλά μέσα σε αυτό το μεγαλειώδες θαύμα έχεις μια μοναδική δύναμη.
Την σκέψη.
Την ικανότητα να δημιουργείς.
Να αφήνεις κάτι στον κόσμο.
Ματαιότητα;
Φιλοδοξία; Μπορεί!
Αλλά ο μόνος τρόπος να φύγει από το μυαλό η αίσθηση ότι είσαι μια ασήμαντη μονάδα.
Γιατί όλοι μας αξίζουμε. Είμαστε αστέρια στην γη κι ο ένας φωτίζει τον άλλον.
Όλοι μαζί δημιουργούμε το δικό μας σύμπαν, τον κύκλο μας, την κοινωνία μας, την πόλη, την χώρα! Τον κόσμο μας!
Γυρίζω το βλέμμα μου πάλι στον ουρανό. Αναλογίζομαι, κάθε ψυχή που φεύγει έχει το σημείο της εκεί απάνω…
Αγαπημένα πρόσωπα που φεύγουν από την ζωή.
Βρες το αστέρι που θέλεις και δώσε τους το όνομα τους. Δεν τους χάνεις ποτέ. Θα τους έχεις, θα τους μιλάς και θα τους βλέπεις.
Παρηγοριά; Ίσως… Αλλά και ένας τρόπος να αντλείς δύναμη.
Ακριβώς μπροστά, εκεί που χάνεται ο ορίζοντας και γίνεται ένα με την θάλασσα, ένα αστέρι κάνει βουτιά, η φωτεινή του ουρά…
Μέχρι να χαθεί!
Να εξαφανιστεί!
Πρόλαβα να κάνω μια ευχή, Ξέρω…
Ξέρω πως δεν θα πραγματοποιηθεί γιατί δεν είναι στο χέρι μου.
Με δάκρυα στα μάτια γυρνάω πάλι το βλέμμα στον ουρανό.
Ο άνθρωπος που αγαπώ, ο πιο σημαντικός στην ζωή μου,
που δεν έχω καμία επαφή, ίσως κοιτάει τα αστέρια.
Μέσω αυτών οι ματιές μας διασταυρώνονται και πάλι.
Βάρος στο στήθος και δύσβατος πόνος.
Αλλά τα αστέρια είναι το μόνο σημείο επαφής που έχουμε.
Όπου και να βρίσκεται.
Η ευχή ήταν αυτή.
Αλλά, ξέρω καλά πως πήγε χαμένη…
Χάθηκε μαζί με τον διάττοντα αστέρα.
Ελπίδα… Για αυτό κάνω την ευχή, ανυπόστατη ελπίδα!
Μια ελπίδα βασανιστική που σκοτώνει…
Και άλλο αστέρι πέφτει!
Μια νέα ευχή.
Να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένη όπου και να είσαι, μας ενώνουν τα αστέρια.
Δεν σε έχω χάσει γιατί είσαι και θα είσαι πάντα στην καρδιά μου, ο θησαυρός μου, γιατί έμαθα τι σημαίνει αγάπη.
Τυχερός γιατί ένιωσα το απόλυτο, που πολλοί δεν μπορούν να το διανοηθούν.
Είσαι η Ειρήνη της ψυχής μου!
Τα αστέρια μπορούν να οδηγούν σε φιλοδοξίες και σχέδια, σε ανθρώπους που έφυγαν από την ζωή. Σε χαμένες αγάπες.
Δεν έχεις παρά να κοιτάξεις ψηλά στον ουρανό, θα σε οδηγήσουν.
Θα σε φέρουν σε ότι ψάχνεις!
Αχ αυτά τα αστέρια…
μια ψυχοθεραπεία για όλα!
Αρκεί και μόνο να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να τα νιώσει όλα αυτά!
Γύρισα σπίτι…
Αρκετά αργά….
Ένα ποτηράκι λιβαδιώτικο τσίπουρο πάλι…
Σκέτο αυτήν την φορά!
Το καλύτερο καταπραϋντικό της σκέψης…
Νίκος Μιχαλόπουλος
Γεννημένος το 1983 στην Αθήνα, έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας τον τελευταίο χρόνο, έχοντας αποκτήσει εμπειρία 8 ετών ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα. Το γράψιμο για μένα είναι αποφόρτιση συναισθημάτων που συντελεί στην ψυχική ηρεμία! Μια μορφή ψυχοθεραπείας, μια προσπάθεια αυτογνωσίας! Όλα τα κείμενα στο «μεταξύ μας» είναι απλά, μιλώντας στην ψυχή του αναγνώστη, δεν είναι απρόσωπα και ο καθένας μπορεί να τα νιώσει, όλα αυτά το κάνουν να ξεχωρίζει από τους παρεμφερείς ιστότοπους. Μεταξύ μας, σας ευχαριστώ που ήρθα στην υπέροχη παρέα σας!
