Υπάρχουν ιστορίες να σου πουν… Αρκεί να θες να ακούσεις. Ή καλύτερα, να αντέχεις να ακούσεις.
Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας υπάρχουν σπίτια που είτε στέκουν εκεί, σκοτεινά και μισογκρεμισμένα να σου δημιουργούν ρίγος καθώς τυχαίνει να περάσεις ακόμα και από απόσταση (αφού θέλεις – δεν θέλεις κάτι σε κάνει να στρέψεις το βλέμμα σου εκεί) είτε έχουν κατεδαφιστεί και στη θέση τους έχουν κτιστεί άλλα κτίρια αψηφώντας τις δοξασίες και τις προκαταλήψεις.
Ένα από τα πιο γνωστά τέτοια σπίτια είναι και η Βίλα Καλλέργη που έτυχε να επισκεφτώ και εγώ ένα απόγευμα καλοκαιριού μερικά χρόνια πριν. Δεν θα ήθελα να περιγράψω τι ένιωσα, ίσως γιατί ήμουν αρκετά επηρεασμένη από το τι είχε συμβεί και τι τραγικές στιγμές υπήρξαν.
Εκεί που σε περίμετρο 10 μέτρων δεν φύτρωνε τίποτα γύρω από το κτίσμα, στα 20 μέτρα υπήρχαν κίτρινες τούφες γρασίδι και σε αρκετή απόσταση μετά ξεκινούσε η βλάστηση. Εκεί που οι φωτογραφίες είχαν κανονικά χρώματα πάνω από το σπίτι, στο επίπεδο του σπιτιού έβγαιναν χρώματα ξεφτισμένα. Λένε, πως κατά τη δεκαετία του ’80, γνωστός σκηνοθέτης με το επιτελείο του έφυγε τρέχοντας, πηδώντας απ’ τα παράθυρα, όταν αντιλήφθηκαν ότι “κάτι το απόκοσμο” τους έκανε συντροφιά.
Λέγεται επίσης, πως στο μέρος εκείνο οι ναζί ξεκλήρισαν την οικογένεια και κατόπιν μετέτρεψαν τη βίλα σε στρατηγείο τους και το υπόγειο σε τόπο μαρτυρίων για όσους ανέκριναν. Ότι τους άρεσε πολύ η διακόσμηση με τους μαιάνδρους στα ταβάνια γιατί τους θύμιζε το έμβλημα της σβάστικας. Εκεί, ο τελευταίος κηπουρός απαγχονίστηκε το 1978.
Η ιστορία του σπιτιού αυτού τελειώνει το 1995 όταν γκρεμίστηκε για να κτιστεί σούπερ μάρκετ γνωστής αλυσίδας. Εκεί που οίκημα οικοδομήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, ενώ σύμφωνα με κάποιους στα τέλη του 19ου από τον Περικλή Καλλέργη, επιστάτη της οικογένειας Σκουζέ. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Καλλέργης φαίνεται να δολοφόνησε τη γυναίκα του και ύστερα να αυτοκτόνησε.
Ένα άλλο οίκημα που κατά περίεργο λόγο μπήκε και σε πώληση, είναι ένα σπίτι στη Ραφήνα που οι περισσότεροι ξέρουν ότι υπάρχει, αλλά αρκετά δύσκολα το βρίσκει κανείς. Κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει μέχρι τώρα το σκεπτικό οικοδόμησης, αν και το κτήριο φέρει και ταμπέλα με τους δημιουργούς. Είναι ένα οίκημα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και που σίγουρα κάποιος θα πρέπει να το σκεφτεί πολύ αν θέλει να το αποκτήσει.
Η αίσθηση που σου δημιουργεί είναι το λιγότερο απόκοσμη και καθόλου φιλική. Ψάχνοντας και ρωτώντας κανείς δεν έχει κάποιο γεγονός να αναφέρει, όμως σίγουρα δεν είναι ένα μέρος που θα ήθελα να ξαναβρεθώ.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
