Και αρμενίζει η σκέψη μες την Οδύσσεια, στο ταξίδι του μυαλού!
Και συγκλονίζει ο στοχασμός καθώς το πάθος θέλει να γλυκάνει τον πόνο.
Μια σπίθα αναπόλησης ζεσταίνει αυταπάτες στους δρόμους των ονείρων.
Πικραμένο αγρίμι η ψυχή θέλει να ξυπνήσει από τον λήθαργο καθώς ανταριάζει αγριεμένο.
Χάδια ροδοπέταλα να ακουμπήσουν σε καυτές αγκαλιές,
σαν δροσοσταλίδες να στάξουν από τριαντάφυλλα σε σμαραγδένιες λίμνες.
Το αγρίμι με την αχαλίνωτη ορμή τροφή παίρνει απ τις πληγές του και θεριεύει.
το κυνηγητό θέλει να αφήσει, αισθησιακά όταν θα μεταλαμβάνει έρωτα από αμφορέα πόθου.
Τα λαβωμένα φιλιά ελιξίριο να έχουν στις κορυφές των χειλιών που θα αναδύονται παραδομένα.
Η θλίψη να χαθεί, σαν αστερίες προβάλουν και κεντήσουν με το φως τους το άπειρο του κόσμου :στην ψυχή
Τα σκοτεινά κελιά μια για πάντα να χορτάσουν από παράπονα.
Να υψωθούν πάλι τα «θέλω»να βαπτιστούν ξανά οι επιθυμίες και τα όνειρα στην κολυμπήθρα της αγάπης.
Να πυρακτώνει η αφή με μια ασύλληπτη ερωτική μέθεξη .
πυρπόληση ατίθασων παλμών στα αχαλίνωτα ένστικτα…
Με φως ιερό να ημερέψει το αγρίμι αλόγιστη φλόγα να αλυχτά το πάθος στη σάρκα από βελούδινα φτερά φωτιάς πινελιές από το κόκκινο αγάπης…
Το αγρίμι του έρωτα!
μια γή δίχως φεγγάρι…ένα πουλί δίχως φτερά πώς να πετάξει?
Ένα τέρας γίνεται πάνω σε ξύλινο τέμπλο στα άγια εκκλησίας.
τραγούδι με ηχώ που βρυχάται θάνατο στην κοιλάδα του Άδη.
Και ζητά βάλσαμο να πιεί νερό στον ύφαλο την νύμφη της φαντασίας που σκοντάφτει.
Να σταυρωθεί ζητά ο ληστής ονείρων, τέρατα που φύτεψε τις σκέψεις του νου στο μαύρο κρεβάτι που υφαίνει αράχνες αναμνήσεις.
Το αγρίμι του πόθου….καβάλα στο λίθινο άλογο.
τάμα κάνει σε ανέμους και γοργόνες μακριά να πάρουν τον καημό.
Νηνεμία από άστρα να δέσουν αραβώνα χαράς και γέλιου στον ουρανό.
Το αγρίμι του πόθου.
ανηφορίζει με το κόκκινο άτι σε μονοπάτια πόνου…
μέσα σε βάτα ψίθυρροι γαντζώνουν και ματώνουν άνθη νοσταλγίας…
Εκεί που η ευτυχία έκανε έρωτα με την δυστυχία…εκεί γεννήθηκε το αγρίμι του πόθου.
Θα σε μυρώσω μοναξιά με γιασεμιά και κρίνα,
να μηδενίσεις προσμονές και θέλω του κορμιού.
Οι δίψες χάδια να γεννούν αισθαντικά τραγούδια,
που θα γλυκαίνουν το φάντασμα, το αγρίμι του μυαλού.
Μέλη Φωτιάδου
