Γιατί σε αγάπησα δεν ξέρω
Ίσως γιατί φίλησες στο στόμα τους φόβους μου και τους ημέρεψες.
Ίσως γιατί άνοιξες μια καταπακτή στην καρδιά μου και από εκεί
πότισες κάτι ανεμώνες που είχαν σκυμμένο το κεφάλι.
Ίσως πάλι γιατί χάδεψες απαλά τις άσχημες ρυτίδες.
Αυτές που ήρθαν και στριμώχτηκαν με το έτσι θέλω πάνω στην ψυχή μου.
Ναι…
Ίσως τελικά για αυτό να σε αγάπησα και σ ’αγαπάω ακόμα.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
