Μη φύγεις ξανά
Θάλασσα η θλίψη σκοτεινή που η ηρεμία της σε παρασύρει. Κι εσύ αφήνεσαι και βουλιάζεις. Σαν μωρό σε τυλίγει στα μαύρα της σπάργανα και θωπεύει το λογισμό σου. Γαλήνιος πλέεις, ελεύθερος από σκέψεις. Και η ψυχή σου που πριν λίγο είχε σφιχτεί από ένα βάρος ασήκωτο και πονούσε, ξαφνικά γίνεται ελαφριά σαν πούπουλο και ταξιδεύει.
Με τα μάτια κλειστά και τα μέλη του κορμιού σου παραδομένα σ’ ένα μεθύσι γλυκό, σε μια ζάλη, γλιστράς ακόμα πιο βαθιά. Οι σειρήνες του μυαλού σου σε οδηγούν σε μονοπάτια πρωτόγνωρα. Δεν βλέπεις τίποτα, μόνο ακούς. Απόκοσμες μουσικές, αέρινα αγγίγματα. Κι εσύ αφήνεσαι. Κι εσύ παρασύρεσαι ακόμα πιο πολύ. Μοιάζεις να κάνεις ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Καμιά ελπίδα επιστροφής.
Ώσπου μια ακτίνα φωτός τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε φτάνει, σε αγγίζει, σε φωτίζει. Οι σειρήνες αντιδρούν. Η θλίψη θυμώνει, οργίζεται. Δεν θέλει να της φύγεις. Ταξιδεύετε τόσο ωραία μαζί. Η λάμψη της ακτίνας σε κυκλώνει και σε οδηγεί προς την επιφάνεια. Χιλιάδες χέρια απλώνονται από τον απύθμενο βυθό να σε αρπάξουν. Δεν τα καταφέρνουν. Το φως νικά. Άλλωστε πάντα νικά. Σ΄ανεβάζει επιτέλους. Άνοιξε τα μάτια σου να γεμίσουν χρώματα. Ρούφηξε τη ζωή να κινηθεί η ψυχή σου. Μη φύγεις ξανά. Μείνε. Σε χρειάζομαι.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
