Και ότι δεν αρχίσει. . . πάλι σε τέλος καταλήγει
Με ξόδεψες αγάπη μου σε ένα «για πάντα»!
Φοβήθηκες πως θα εγκλωβιστείς, δεν υπολόγισες πως με έχεις συγκλονίσεις τόσο ,για να αφήσω να φθαρείς στο πέρασμα του χρόνου.
Φοβήθηκες πως τα «μεγάλα» συναισθήματα, κρατούν δέσμιους τους ανθρώπους. Δεν έμαθες να μετράς, να δίνεις αξία στην στιγμή και αυτά που μπορεί να φέρει.
Με υποτίμησες!
Οι σχέσεις που έφτιαχνες μέχρι σήμερα, ίσως είναι η εξήγηση . Απαιτητικές γυναίκες που σε πλαισίωναν σ’ έμαθαν πως ο έρωτας είναι αυτό που νομίζεις.
Συναλλαγή, μέτρημα, αντιπαράθεση λογαριασμός που πρέπει να εξοφληθεί μέχρι την ημερομηνία λήξης…
Για να μείνει τι; τα μεγάλα «σ’ αγαπώ», το « θα είμαι εδώ», το «για πάντα», που όταν ο χρόνος ερχόταν να τα δοκιμάσει , έγιναν «τι μου ‘δωσες», «δεν πήρα», «δεν άξιζες» , «δεν μ’ αγάπησες»… «ήσουν ψεύτικος»!!
Ποιος θα μας μάθει να μετράμε τον χρόνο με την ανατολή και την δύση του ήλιου; Ποιος άραγε θα μας αποδείξει ότι η ζωή μας είναι μόνο στιγμές;
Η γέννηση μας, μια στιγμή στον χρόνο και αυτή. Μετά μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε, προχωράμε και σχεδιάζουμε την ζωή μας βάσει των προτύπων της κοινωνίας που ζούμε.
Οι άνθρωποι που έρχονται στην ζωή μας, μια στιγμή μέσα στον χρόνο και αυτοί. Μετά προχωράμε επίσης, μαζί τους ή χωρίς.
Ο θάνατος, μια στιγμή μέσα στον χρόνο. Μετά μένει η μνήμη μας στους ανθρώπους που θα την κρατήσουν ζωντανή.
Ότι δεν μπόρεσε να σταθεί σε μια στιγμή μέσα στον χρόνο, καμία αιωνιότητα δεν θα το κρατήσει ζωντανό!
Δεν σε κατηγορώ που χαράμισες ένα «τώρα» που ήθελα να ζήσω μαζί σου, φοβούμενος ότι θα κληθείς να πληρώσεις για άλλη μια φορά τον λογαριασμό.
Οι άνθρωποι έτσι μάθαμε να ζούμε. Με τίτλους ιδιοκτησίας. Το μαζί γίνεται «δικό μου» και όταν αυτό πάψει, επιζητούμε τον πόνο εκείνου που έσπασε τα δεσμά, την εκδίκηση και λειτουργούμε λες και υπογράψαμε συμβόλαιο διασφάλισης της διάρκειας των συναισθημάτων του ανθρώπου μας.
Λειτουργούμε απίστευτα κτητικά!
Έτσι δεν μπορώ παρά να σε κατανοήσω, να καταλάβω τι σε εμπόδισε, να σε συγχωρήσω που δεν μπόρεσες να νιώσεις πως εγώ ήθελα την στιγμή μου μαζί σου.
Δεν είχε σημασία αν θα ήταν επαναλαμβανόμενη.
Στιγμή θα ήταν!
Στιγμή που θα με συγκλόνιζε το άγγιγμα σου, στιγμή που σου έλλειπα, στιγμή που θα ήθελες να τρέξεις κοντά μου, στιγμή που θα βίωνες μαζί μου ένα ξενύχτι, ένα ξημέρωμα, την ανατριχίλα μιας επαφής.
Μια στιγμή μες στον χρόνο!
Η δική μας, αυτή που ξόδεψες σε άλλες αγκαλιές, που νόμιζες πως δεν θα σε κρατήσουν δέσμιο και βρέθηκες δεμένος χέρια – πόδια!
Πώς να μπορέσω να σου αποδείξω πως με συγκλόνισες τόσο, που δεν σε σκορπούσα σε ένα «ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ»!
Πως θα σε πείσω πως δεν με ενδιέφερε να σου δώσω έναν ακόμα τίτλο ιδιοκτησίας;
Έμαθα να χρησιμοποιώ το «μου» όταν θέλω να εκφράσω το πόσο νοιάζομαι, αγαπάω, συμπονώ.
Όχι για να διατυμπανίσω πως έχω κάνει κατάληψη στο μυαλό και στο κορμί στου «δικού» μου ανθρώπου.
Πως θα μπορέσω να αλλάξω αυτό που τα χρόνια που πέρασαν σε έμαθαν να το μετράς αλλιώς: με το μέγεθος του τιμήματος που θα πληρώσεις;
Σε αυτό τον κόσμο αγάπη μου όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος!
Και ότι δεν αρχίσει… πάλι σε τέλος καταλήγει.
Με ξόδεψες στο «για πάντα» εμένα που ακόμα θέλω μια στιγμή μέσα στον χρόνο μαζί σου.
Όχι μια αρχή, όχι ένα τέλος ! Εσένα και μόνο εσένα μια στιγμή, την δική μου, την δική σου και ας είναι επαναλαμβανόμενη, όχι για πάντα, από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου ίσως.. μα μια στιγμή.
Αυτή, του ενός λεπτού, που θα αρκεί για να φωτίσει το δικό μου πέρασμα στο χρόνο!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
