Είσαι ότι δεν τόλμησα πότε να ονειρευτώ!
Ίσα – ίσα που άρχισαν οι ακτίνες του ήλιου να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση ζωγραφίζοντας ένα όμορφο και γαλήνιο χαμόγελο στο πρόσωπο της.
Ένιωθε το άρωμα του να γεμίζει όλο το δωμάτιο, να αγκαλιάζει το κορμί της με όλη την γλύκα που είχε αφήσει ο έρωτας τους το προηγούμενο βράδυ. Δεν μπορούσε να πιστέψει στα λόγια που άκουσε. Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό της ότι η υπομονή της είχε αποτέλεσμα.
“Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά;” αναρωτήθηκε. “Γιατί απλά δεν ανοίγω τα μάτια μου, και να απολαύσω το αποτέλεσμα της υπομονής μου;”
Δεν άργησε να χαϊδευτεί μέσα στην αγκαλιά του. Η καρδιά της ανυπόμονα φτερούγισε μέχρι να ακούσει την αγουροξυπνημένη του φωνή να της λέει “Καλημέρα”.
Η φαντασία και τα όνειρα της είχαν πάρει πλέον σάρκα και οστά. Ο χώρος που κρατούσε τόσα βραδιά στο κρεβάτι της είχε γεμίσει με όμορφα συναισθήματα, με γλυκές σκέψεις και την όμορφη παρουσία του.
“Πες μου ότι δεν είναι ένα όνειρο” του ψιθύρισε στο αυτί. “Πες μου ότι δεν θα έχω πάλι για συντροφιά μου το βρεγμένο μαξιλάρι από τα δάκρυα. Πες μου όμορφε Άγγελέ μου πως από δω και πέρα η μοναξιά θα είναι για μένα παρελθόν”.
Την έσφιξε στην αγκαλιά του, οι χτύποι της καρδιάς του ήταν η πρώτη επιβεβαίωση στα ερωτήματά της. Έσκυψε στο αυτί της και της ψιθύρισε με σταθερή και σίγουρη φωνή: “Θα ήμουν τρελός αν αφήσω να φύγει από την ζωή μου ο μοναδικός άνθρωπος που μου έδωσε ανάσα και πραγματική ζωή!”
Κωνσταντίνα Εσκιτζή
Μέχρι εχθές δεν ήξερα ότι οι λέξεις θα γίνουν οι όμορφες στιγμές μου.
Δεν πίστευα ότι οι εικόνες που με γοητεύουν στα μάτια μου όπως μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, θα γινόταν και η έμπνευσή μου.
Σήμερα λοιπόν κάνω τις εικόνες μου λέξεις και δημιουργώ κείμενα που μέχρι εχθές δεν ήξερα ότι υπήρχαν..
