Φθινοπώριασε και πάλι. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μέσα στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση τους, κι ένα ευχάριστο άρωμα κανέλας πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Τι εποχή κι αυτή; Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων.
Κάθομαι πίσω από το βρεγμένο μου τζάμι και παρακολουθώ τις στάλες της βροχής. Δεν ήθελα πολλά ένα τέτοιο απομεσήμερο. Μόνο να σε έχω απέναντι μου και να σε χαζεύω. Να φοράς τη ζακέτα μου, και καθώς πίνεις τη ζεστή σοκολάτα που σου έφτιαξα, εμείς να συζητάμε. Να σου μιλώ για τη στοιχειώδη ανάγκη του ανθρώπου να ταιριάξει τη ζωή και την ψυχή του με μιαν άλλη, κι εσύ να μου απαριθμείς έναν – έναν τους λόγους για τους οποίους δεν πιστεύεις στις θυελλώδεις σχέσεις. Να προσπαθώ να σε πείσω για τη δύναμη και τις θεραπευτικές ιδιότητες του έρωτα, του “μαζί” και του “εμείς”, κι εσύ να μου λες πως κάποτε πληγώθηκες και πως πια δεν ελπίζεις σε θαύματα.
Πόσο μου έλειψαν εκείνες μας οι συζητήσεις, να’ ξερες! Και ας μην κατέληξαν ποτέ κάπου. Κι ας μην κράτησαν για πολύ. Βλέπεις, λίγο αυτή η υγρή ζεστασιά του καιρού, λίγο ο ήχος της βροχής και το θρόισμα των φύλλων, συνδυάζονται με τις θύμησες και πολλαπλασιάζουν το αίσθημα της μοναξιάς και της μελαγχολίας. Λες και τρύπωσε το κρύο στις καρδιές μας και τις πάγωσε. Θαρρείς και βρήκε έναν τρόπο να διεισδύσει η υγρασία μέσα μας και να ποτίσει τα σωθικά μας με απελπισία.
Και να σου πω και κάτι άλλο; Δεν είναι ότι δεν ήθελες να καταλάβεις. Εσύ έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου. Είναι ότι κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους σκυφτούς και σκεπτικούς μες στα μπουφάν τους. Είναι ότι είναι σκληρή εποχή το φθινόπωρο για να διαρκεί όλο το χρόνο, και συνάμα πολύ κρύα για να τη ζεις μακριά απ’ την αγκαλιά που σε ζεσταίνει. Είναι που ο καφές είναι πολύ καυτός για να τον πιεις ολομόναχος, και πάνω απ’ όλα, η ζωή πολύ μικρή για συμβιβασμούς.
Είναι που γεμίσαμε φυγόπονους ανθρώπους και πληγωμένες καρδιές. Που πείσαμε τους εαυτούς μας ότι δεν πρέπει με τίποτα και για κανένα λόγο να ξαναπληγώθουμε, και φυτοζωούμε σε βαλτωμένες σχέσεις και απέραντες μοναξιές. Είναι που παρακολουθούμε τον έξω κόσμο θωρακισμένοι πίσω από τη μοναξιά μας κάνοντας το φθινόπωρο μια μόνιμη εποχή, γιατί ξεχάσαμε πως δεν υπάρχει τίποτε πιο γλυκό από το να πληγώνεσαι για κάτι που αγαπάς.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
