Σίγουρα όλοι έχουμε στην παρέα μας και ανάμεσα στους φίλους μας ανθρώπους που μετά παρρησίας διατυμπανίζουν, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, ότι φοβούνται τη δέσμευση.
Μπορεί κι εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο να είσαι ένας από αυτούς.
Μπορεί να αλλάζεις με τη συχνότητα που αλλάζεις εσώρουχο ερωτικούς συντρόφους, επικαλούμενος αναζήτηση εμπειριών.
Μπορεί να αυτοπροσδιορίζεσαι ως λάτρης της ποικιλίας ή ακόμη χειρότερα να δηλώνεις με κομπορρημοσύνη ότι για σένα σημασία έχει να περνάς καλά και για τα υπόλοιπα «γαία πυρί μιχθήτω»∙ έτσι, επιδερμικό και επιφανειακό να σε παρουσιάζεις προς τα έξω.
Ίσως πάλι είσαι από εκείνους τους μποέμ, λίγο ρετρό, λίγο αναρχοαυτόνομος, που δεν παραδέχεσαι τη μονιμότητα και τη δέσμευση ως μοντέλο ζωής.
Θεωρίες και καθόλου ευφάνταστες δικαιολογίες! Και ψέματα και παραμύθια για να ξεγελάσεις πάνω απ’ όλα τον εαυτό σου.
Γιατί εσύ είσαι ο πιο ρομαντικός απ’ όλους μας.
Γιατί εσύ έχεις στο μυαλό σου πλάσει το ιδανικό άλλο σου μισό τόσο τέλειο, τόσο αψεγάδιαστο, τόσο άπιαστο.
Γιατί εσύ το έχεις τοποθετήσει σε βάθρο υψηλό, κάπου μεταξύ ουτοπίας και επιστημονικής φαντασίας που κάθε τι που συναντάς εδώ στη γη, σου φαίνεται γήινο, λίγο, κατώτερο των προσδοκιών σου, ασήμαντο για να ασχοληθείς περισσότερο, ανάξιο για να του υποταχθείς.
Γιατί αυτό φοβάσαι, εσύ, που είσαι πιο ασυμβίβαστος απ’ όλους μας.
Φοβάσαι μήπως η προσχώρησή σου στη μονιμότητα, στην κανονικότητα του συρφετού σε υποδουλώσει σε μια ρουτίνα που κορόιδευες.
Φοβάσαι ότι σαν προσφέρεις τον εαυτό σου θ’ αδειάσεις και δε θα έχεις αποθέματα και δύναμη για σένα. Φοβάσαι ότι θα σε ορίζει κάποιος άλλος. Ότι θα χάσεις τον έλεγχο.
Γιατί εσύ είσαι ο πιο ευαίσθητος απ’ όλους μας. Γιατί ενδεχομένως το έζησες στο παρελθόν.
Ίσως δόθηκες και προδόθηκες. Απλόχερα και απροϋπόθετα.
Ίσως έζησες έναν έρωτα που μαζί του πέταξες στα σύννεφα, που απότομα και γρήγορα έγιναν βροχή κι άλλο τόσο απότομα προσγειώθηκες κάτω στη γη. Και χτύπησες και πληγώθηκες. Ίσως γιατί έφτασες κάτω , χαμηλά, έπιασες πάτο.
Και σου πήρε τόσο καιρό να ξανασηκωθείς που αποφάσισες να βάλεις firewall στην καρδιά, θωράκισες το συναισθηματισμό σου, βαφτίστηκες «je m’ en fou» και «ό,τι να’ ναι» κι έτσι περνά από τότε η ζωή σου. Σε μια πολύβουη μοναξιά, σ’ έναν εύθραυστο αυτοέλεγχο.
Με την καρδιά σου διπλοκλειδωμένη με λουκέτο και με συναγερμό. Κι όμως, το ξέρεις ότι το’ χεις ανάγκη, ψάχνεις τον άνθρωπο που θα βρει το σωστό συνδυασμό, που θα βρει το κλειδί σου.
Κι εκεί που κάνεις ότι λίγο χαλαρώνεις τα μέτρα ασφαλείας και σιγά σιγά αποκαλύπτεις κάτι απ’ το εσωτερικό του νου και της καρδιάς, εκεί πάλι μαζεύεσαι, αλλάζεις πάλι το password και την κλειδαριά, έτσι που η δική σου άμυνα γίνεται μαρτύριο και παιχνίδι κακόγουστο για τον άλλον.
Η περίφημη αυτοπροστασία σου σε προστάζει να είσαι σίγουρος. Να ξέρεις γιατί στ’ αλήθεια θες ή δε θες.
Μα δε θα μάθεις ποτέ. Γιατί για ό,τι θέλουμε δεν υπάρχει επειδή.
Γιατί η σιγουριά ποτέ δεν κόλλησε με τον έρωτα.
Γιατί ο έρωτας γεννιέται στη ματιά, υποφέρει στην αβεβαιότητα και ανθίζει στη μαγεία. Σπάσε τις αλυσίδες που σε κρατάνε δέσμιο του εαυτού σου.
Και ζήσε.
Η ζωή είναι μικρή για να την περνάς με ανασφάλειες και φόβους.
Αλλά και όμορφη και αξίζει να τη γευτείς .
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
