Πουθενά δεν θέλω να ανήκω
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας καιρός..
Μια χρονική συγκυρία, μια συνάντηση τεσσάρων ανθρώπων.
Ένας άνδρας, τρείς γυναίκες!
Μα τι νοσηρή φαντασία θα σκεφτείς! Γίνονται τέτοια πράγματα;
Μα ναι, στην εποχή μας όλα γίνονται.
Εκείνος!
Το προφίλ του πενηντάρη που η ζωή δεν του τα ‘φερε όπως τα υπολόγιζε. Βρέθηκε στην πιο κρίσιμη δεκαετία της ζωής του, χωρίς δουλειά, χρήματα, μέλλον.
Είχε πλάσει τον μύθο του τέλειου αρσενικού γύρω από τον εαυτό του. Του «κυρίου ιδανικού» και αυτόν πλάσαρε στα ανυποψίαστα θύματα του.
Γυναίκες κάθε λογής, χρώματος, επαγγέλματος, εθνικότητας. Γυναίκες που μπορούσαν να τον αποθεώσουν, να τον ονειρευτούν, να πέσουν στο κρεβάτι του, θεωρώντας το την μεγαλύτερη επίτευξη του βίου τους.
Γυναίκες με καλοσχηματισμένα κορμιά. Μόνο αυτό τον ενδιέφερε. Τι και μετά την «πράξη» ήθελε να τις εκσφενδονίσει στην άλλη γωνία από την αηδία που ένιωθε!
Τι και αν το μυαλό του έμενε άδειο την ώρα που το σώμα είχε αποχαυνωθεί από την ηδονή;
Αυτός έπρεπε να παίξει τον ρόλο του. Αυτόν του κυρίου ιδανικού που μένει αξέχαστος στις γυναίκες.
Αξέχαστος;
Τι μένει τελικά μετά το έντονο πάθος, εκεί που πρωταγωνιστεί το κορμί και απουσιάζει το μυαλό;
Τι και να το μόνο που ήθελε, ήταν μια γυναίκα που μπορεί οι αναλογίες της να μην ήταν τέλειες, αλλά να είναι αυτό το θηλυκό που έψαχνε στην ζωή του.
Και που δεν το ‘ψαξε αυτό το θηλυκό, στα κορμιά που μύριζαν γυμναστήριο, στους διαδικτυακούς έρωτες που προσέγγισε με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, στα μπαρ που πας με έναν σκοπό, το γέμισμα του άδειου σου κρεβατιού και όχι του μυαλού σου.
Και που δεν έψαξε! Κάθε φορά που άδειαζε, γύριζε στην σταθερά του, στην «καβάντζα» του.
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό εκτός από μια γυναίκα;
Εκείνη!
Την ήξερε τόσα χρόνια, τον ήξερε άλλα τόσα.
Έζησαν μαζί έναν έντονο έρωτα. Μετά την μαγεία όμως, με το πέρασμα του χρόνου, εκείνη άρχισε να απαιτεί όσα εκείνος δε μπορούσε να δώσει. Και χώριζαν και βρίσκονταν ξανά μαζί, μέχρι που κάτι «ανθρώπινο» πέρα από τον έρωτα, όπως η ζήλια, η ιδιοκτησία, η κοινή ζωή που δεν μπορούσαν να έχουν, τους έστρεφε πάλι σε αντίθετους δρόμους.
Και θα χώριζαν και θα ήταν ξανά μαζί και φτου και από την αρχή!
Για εκείνον έπαψε να είναι έρωτας και διεκδίκηση και έγινε η σταθερά του. Εκεί που γύριζε όταν τα κορμιά γυμναστηρίου δεν είχαν κάτι άλλο να δώσουν. Δεν είχαν αυτό που ζητούσε.
Εκεί επέστρεψε και όταν η ζωή των άδειασε.
Και μαζί με αυτόν, άδειασε από συναισθήματα αγάπης, συμπόνιας, κατανόησης, θαυμασμού, όλους αυτούς που το περιτριγύριζαν μέχρι τώρα, αφού δεν είχε ο ίδιος να δώσει.
Έτσι, το κορμί του άδειο κουφάρι, έμοιαζε ανίκανο να καλύψει τα κενά τους.
Λίγο πριν το τέλος όμως, ένα τέλος με μεγαλύτερη διάρκεια από αυτήν που περίμενε, βρέθηκε στον δρόμο του μια άλλη γυναίκα.
Και εκείνη!
Μια γνωριμία που θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα αφού την «γνώριζε». Μια γνωριμία που έγινε με έναν κλασικό αλλά και περίεργο τρόπο.
Μια γυναίκα που του γέμιζε την ψυχή. Που φώτιζε την ζωή του, που πάλευε με θεούς και δαίμονες για να ικανοποιήσει κάθε του επιθυμία.
Μια γυναίκα, που στην ζυγαριά της ζωής, τον τοποθέτησε στην μία της πλευρά!
Άκουγε να μιλούν για αυτήν, για την δύναμη, τον χαραχτήρα της, την ζεστασιά, την λάμψη της. Για πολλούς ήταν απλά μια γυναίκα. Για άλλους, το θηλυκό που ποτέ αυτός δεν είχε.
Για αυτόν τι; ή μήπως ήταν;
Το μόνο που ήξερε καλά, ήταν πως μόνο αυτός γνώριζε την «Αχίλλειο πτέρνα» της.
«Όχι, όχι δεν μπορεί να είναι εκείνη» σκεφτόταν, «άσε που δεν έχει και κορμί γυμναστηρίου.
Όμως γιατί δεν θέλω να την χάσω;
Μα την έχω;
Όχι δεν θέλω να κοιμηθεί με άλλον, με ενοχλεί, ναι, αλλά ποτέ δεν θα βρεθώ μαζί της στο ίδιο κρεβάτι»
Έπεισε τον εαυτό του, με αυτά και με αυτά, πως δεν ήταν αυτό που γύρευε!
Και περνούσε ο καιρός και τα δύσκολα γινόταν δυσκολότερα.
Εκείνη εκεί!
Να τρέχει να προλάβει την αναποδιά, να τον βλέπει να γελά, να μην χάσει την πίστη του στην ζωή, να ανοίγει δρόμους.
Μα μπορεί μια γυναίκα να τα κάνει όλα αυτά;
Ναι, μπορεί με μια μαγική δύναμη, αυτή που της δίνει η αγάπη της για τον ένα, τον μοναδικό.
Ακόμα και αν αμφισβητήθηκε, αν απορρίφτηκε με τον χειρότερο τρόπο.
Δέχθηκε ακραίες συμπεριφορές από τον ίδιο και από τις γυναίκες που τον πλαισίωναν κατά καιρούς.
Θεωρήθηκε «απειλή».
Έτσι της είπε ο ίδιος δε μια προσπάθεια του να εξηγήσει τ’ ανεξήγητα.
Πως γυναίκα που μένει στο περιθώριο είναι ικανή να γίνει απειλή;
Μια γυναίκα με άγνοια προσώπων, καταστάσεων που με έναν περίεργο τρόπο έβρισκε μπροστά της;
Και ο καιρός περνούσε…
Και εκείνη πλέον αποδέχθηκε πως ότι και αν έκανε, εκείνος δεν την έβλεπε σαν γυναίκα.
Όταν απέτυχε και η σημαντικότερη προσπάθεια της, να του χαρίσει ένα καλύτερο μέλλον, αποδέχθηκε επίσης ότι εκείνος θα γυρνούσε στην καβάντζα του.
Εκείνος βρήκε ένα σωρό λόγους να την διώξει, εκείνη ένα σωρό λόγους για να φύγει!
Εκεί που ζωή είχε πάρει τον δρόμο της άλλη μία φορά, έρχεται μια γυναίκα να ταράξει την φαινομενικά ήσυχη ζωή τους.
Μία ακόμα εκείνη!
Που καθώς δεν είχε άλλον τρόπο, χρησιμοποίησε αυτούς τους διαδικτυακούς της δήθεν φιλίας , της ανώδυνης προσέγγισης, με εκείνους τους δήθεν φιλικούς τρόπους που σκοπό έχουν να εκμαιεύσουν και μετά να σπείρουν την αμφιβολία για το ποιόν Εκείνου!
Μια ακόμα εκείνη, που απάντησε στα ερωτήματα της για την ανεξήγητη κάποιες φορές συμπεριφορά του. Που την οδήγησε στην διαπίστωση πως την περίοδο που έψαχνε και προσπαθούσε να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον για αυτόν, εκείνος μοιραζόταν το κρεβάτι του μαζί της.
Όλα μπήκαν σε μια σειρά λοιπόν!
Δεν υπήρχαν απορίες!
Απορίες και γιατί, απορίες για τις γυναίκες που πέρασαν από το κρεβάτι του, απορίες για τον τίτλο της «απειλής».
Γιατί ότι δεν μπορείς να λύσεις, το λύνει η ζωή με βίαιο τρόπο!
«Τι κρίμα άνθρωπε μου! να πας για μια ξεπέτα και να σου προκύψει έρωτας. Όχι δικός σου, εσύ είσαι αλλού. Έρωτας και μάλιστα εκδικητικός, που επειδή δεν μπορεί να σε έχει, ζητά να σε καταστρέψει.
Έρωτα τον ονομάζει εκείνη, αλλά στο όνομα του σπέρνει φοβέρες και απειλές.”
Εκείνος!
Ο κος ιδανικός!
Βρέθηκε μπροστά στο μεγαλύτερο δίλλημα της ζωής του.
Άρχισε να μην τον καλύπτει τίποτα, ούτε η καβάντζα του. Βρέθηκε μπλεγμένος στις απειλές μια ξεπέτας.
Βρέθηκε να αποζητά εκείνη, που δεν θα μοιραζόταν ποτέ μαζί της το ίδιο κρεβάτι!
Πώς να εξηγήσει στον εαυτό του πως βρήκε το θηλυκό που έψαχνε; Πώς να ζητήσει συγνώμη για όσα την φόρτωσε;
Ντρέπεται, φοβάται να την πλησιάσει γιατί κάτι κράτησε και αυτός πριν την ξεφτίλα!
Την έβαλε ψηλά όπως και εκείνη, όμως ποτέ δεν της το είπε!
Τώρα ο χρόνος του τελειώνει, το νιώθει και αποζητά την λύση. Επιλέγει άλλη μία, μιαν ανώφελη σιωπή. Τι να εξηγήσει και σε ποιόν.
Οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη..
Και Εκείνος εκεί, εγκλωβισμένος στις επιλογές του. Σε αυτές που νόμιζε πως σωστά είχε πάρει.
Η ζωή που άρχισε να δυσκολεύει τον οδηγούσε όλο πιο κοντά στην απόγνωση, τα προβλήματα που σκέπασε προσωρινά, άρχισαν θα γίνονται θηλιά στον λαιμό του.
Τις νύχτες ο ύπνος τον απέφευγε.
Παρακαλούσε για το επόμενο λυτρωτικό ξημέρωμα, εκείνο που θα έριχνε στην καθημερινότητα παλεύοντας με τους δαίμονες του με το φως του ήλιου.
Λυτρωτικό συναίσθημα η ντροπή και η μετάνοια! Μα όταν μένουν μόνο σαν συναισθήματα και δεν σε οδηγούν σε πράξεις ανατρεπτικές, λυτρώνεσαι προσωρινά, μέχρι την δύση του ήλιου.
Μετά, ξανά το ίδιο σκοτάδι.
Σκέφτηκε να καταπονήσει το σώμα. Στράφηκε σε ένα σωρό δραστηριότητες.
Τα βράδια δεν μπορούσε να κρατήσει το κορμί του σε όρθια θέση από την κούραση. Για έρωτες ούτε λόγος!
Το κορμί δεν ανταποκρινόταν στις προκλήσεις Εκείνης, ούτε σε εκείνες άλλων γυναικών.
Άρχισε να νιώθει ενόχληση με τον χρόνο, που άφηνε τα σημάδια του στο κορμί του, φοβήθηκε για την αίγλη και την υπόσταση που έχανε.
Άσε τον φόβο για τα ζωή που μικραίνει και αυτός θα ‘πρεπε να αποδείξει από την αρχή τι;
Πανικός!
Ναι αυτό μπορούσε μόνο να τον περιγράψει σε αυτή την φάση της ζωής του.
Εκείνον που γέλαγε με τους άλλους, εκείνον που διεκδικούσε όποια γυναίκα του άρεσε, με στόχο να στιγματίσει κορμί και μυαλό. Για να έχει τον τίτλο του μοναδικού!
Που εξαφανίστηκαν τώρα όλες εκείνες που πέρασαν από το κρεβάτι του; Μήπως τελικά αυτές είχαν στόχο εκείνον και την ζωή που υποσχόταν, αφήνοντας τον να πιστεύει πως τις κατέκτησε αλλά όταν έχασε τα υλικά αγαθά, παρέμεινε «ανθρωπάκι» και όχι θεότητα;
Περίεργο πράγμα η ζωή, ποτέ δεν την μαθαίνεις, εκείνη αποφασίζει πως θα γράψει τίτλους τέλους, όχι εσύ!
Νόμισε πως δεν απέχει πολύ από την τρέλα.
Έπρεπε να βρει την λύση. ΕΚΕΙΝΗ εκεί, μα όχι όπως πριν, πάντα μακριά μα κοντά του. Τώρα μακριά από την ζωή και την ψυχή του. Πιο μακριά από ποτέ.
Ξεμάκραινε κάθε μέρα, την παρακολουθούσε.
Διέπρεπε! Σημείωνε επιτυχίες, ξεκαθάριζε την ζωή της, διεκδικούσε!
Να της πει τι;
Έλα, να έρθω, σε θέλω εδώ, τι;
Δεν είχε να της προσφέρει ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Αφού έτσι τον είχαν μάθει οι γυναίκες που γνώρισε. Κάτι να θέλουν, αυτός να δίνει, μέχρι που στράγγιξε.
«Την γνώρισα στην χειρότερη φάση της ζωής μου..»
Έτσι, με αυτή την σκέψη δικαιολογούσε την απραξία του.
Και ο καιρός περνούσε..
Και οι μέρες έφερναν η μία την άλλη και ήρθε το καλοκαίρι. Το περίμενε πως και πως.
Γαληνεύει την ψυχή του αυτή η εποχή. Η θάλασσα, ο ήλιος, τα κορμιά σε κοινή θέα με τα λιγοστά ρούχα να τον προκαλούν..
Όχι , όχι κανένα ρίγος και συγκίνηση στην ιδέα των κορμιών που θα μπορούσε να κατακτήσει. Στην ιδέα μιας ακόμα φιλόξενης αγκαλιάς!
Μα τι είχε πάθει Εκείνος;
«Μόλις περάσει το καλοκαίρι θα πάω να την βρω, θα έχω βρει την δύναμη έως τότε. Θα της πω ότι , έκανα λάθος, ναι έκανα λάθος. Και αν μέχρι τότε έχει πάψει να με θέλει, αν έχει βρεθεί αυτός που θα την κάνει να γελά, να διώξει την θλίψη από τα μάτια της; Όχι αποκλείεται, με αγαπάει, αλήθεια με αγαπάει.. δεν έδωσα τίποτα μα ήταν εδώ. Αλήθεια με αγαπάει, το δείχνει και τώρα που με αφήνει να ζήσω τις επιλογές μου. Με αγαπάει! Μα αυτό που θα της πω, αυτό που δει, ότι είναι ΕΚΕΙΝΗ, θα τα αλλάξει όλα..»
Έτσι άρχισε να τον θυμάται ο ύπνος τα βράδια, έτσι απέκτησε νόημα η κάθε μέρα, έτσι άρχισαν να λύνονται τα προβλήματα! Έτσι ήρθε η ελπίδα..
Μα σε ότι εσύ στέκεσαι ανήμπορος να δώσεις την λύση, το κάνει η ζωή με βίαιο τρόπο!
Ήρθε το Φθινόπωρο, καιρό σχεδίαζε εκείνη την ημέρα!
Θα στεκόταν μπροστά της με έναν καφέ στο χέρι,- αλήθεια, δεν την ρώτησε ποτέ αν τρώει κάτι το πρωί- θα της χαμογελούσε και θα της έλεγε πόσο λάθος είχε κάνει!
Είχε μάθει την διαδρομή της μέχρι το γραφείο, ήξερε τι ώρα έπαιρνε τον καφέ της πριν ανοίξει την πόρτα της, είχε ενημερώσει αυτούς που έπρεπε.
Στην τσέπη υπήρχε ένα μικρό κουτάκι, όχι με δαχτυλίδια και τέτοιες αηδίες!
Ένα κουτάκι με έναν μικρό άγγελο, θα της τον φορούσε στον λαιμό, είχε υπολογίσει μέχρι και το μήκος της αλυσίδας, εκεί, στο ύψος της καρδιάς.
Η δική του χοροπηδούσε στο στήθος όσο πλησίαζε η ώρα!
« Για κοίτα που στα πενήντα μου θα γίνω και ρομαντικός», μονολόγησε.
Αργούσε όμως.
Αργούσε πολύ και ο καφές είχε αρχίσει να κρυώνει.
Ρώτησε στο απέναντι καφέ, « ναι άργησε σήμερα» του απάντησαν.
Κάρφωσε το βλέμμα στην πόρτα του γραφείου της.
Αργούσε…
Πήρε το θάρρος και γύρισε το πόμολο της εισόδου, κάτι δεν ήταν σωστό, κάτι στην ατμόσφαιρα.
Ρώτησε.
«…Ξέρετε, σήμερα το πρωί έγινε ένα ατύχημα στην Εθνική οδό, οδηγούσε και δυστυχώς έχασε τον έλεγχο, λυπάμαι, δεν ξέρω γιατί την περιμένατε μα…
Λυπάμαι και πάλι, είμαστε όλοι συγκλονισμένοι, είναι τόσο άδικο!»
Λυπάμαι;
Περίεργο πράγμα η ζωή, ποτέ δεν την μαθαίνεις, εκείνη αποφασίζει πως θα γράψει τίτλους τέλους, όχι εσύ!
Λυπάμαι;;;;
Και γιατί να λυπάσαι εσύ;
Εγώ, εγώ λυπάμαι…
Το γέλιο του ακούστηκε σε όλο το κτήριο, η κραυγή του πάγωσε την ατμόσφαιρα:
«Ζήσε σήμερα, τώρα, εγώ θέλω εσένα, μόνο εσένα, εσύ πάλι θέλεις κάπου να ανήκεις»
Πουθενά δεν θέλω να ανήκω αφού δεν είσαι εδώ!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
