Η γεύση της ηλικίας των 40+
Δεν ξέρω για σένα, αλλά ρε παιδί μου πως να στο πω, χαίρομαι τόσο που διανύω την ηλικία 40+. Ίσως γιατί ανέκαθεν ήμουν πιο μπροστά από την ηλικία μου. Ίσως και αυτό. Όμως εδώ μιλάμε για ελευθερία.
Είναι τόσο απίστευτα ωραίο να λες όχι και όταν σε ρωτάνε γιατί, να μη χρειάζεται να εξηγείς. Να έχεις στο νου σου πώς τα χρόνια που έρχονται επιβάλλεται να είναι τόσο όμορφα για σένα, ώστε να μην επιτρέπεις σε καμία μπάσταρδη Ιθάκη να σε κρατάει δέσμιο.
Μπορείς να αντιληφθείς το καθετί, δίνοντας την πρέπουσα σημασία. Σαν να το βλέπεις πρώτη και τελευταία φορά. Δεν σιχτιρίζεις με το πρωινό ξύπνημα, γιατί πλέον ξέρεις πως είναι ανούσιο να γκρινιάζεις. Άλλωστε στην ηλικία αυτή σπάνιο να μην έχεις πλέον αφοσιωθεί σε μια εργασία που αγαπάς.
Είσαι μποτιλιαρίσμενος στη κίνηση και πριν αρχίσεις τα καντήλια, το χέρι πάει αυτόματα στο ράδιο και αρχίζεις να τραγουδάς ίσως και τόσο δυνατά που οι άλλοι δίπλα να απορούν με τη γαϊδουριά σου. Ίσως να έγινες και λίγο αναίσθητος πια. Μη νιώθεις άσχημα, είναι γιατί παλιότερα έδωσες τόση σημασία σε ανούσια πράγματα πού όταν το μέσα σου φώναξε “τέρμα, δεύτερη ζωή δεν έχει”, η κόκκινη γραμμή ήρθε. Και έμεινε.
Κάθε στιγμή σου και μια μυρωδιά. Δεν αναλύεις. Απολαμβάνεις χρώματα. Αλήθεια, μέχρι πρότινος πόσα χρώματα έβλεπες στη θάλασσα; Ή ήσουν τόσο αγχωμένος που δεν μπόρεσες να δεις τα 50 σχεδόν χρώματα που σε αγκαλιάζουν κάθε φορά που είσαι εκεί;
Σου είπε κανείς ποτέ πως άλλαξες; Γιατί άλλαξες. Και το σχήμα του προσώπου σου και το σώμα σου. Σου είπε όμως πόσο γοητευτικό είναι όλο αυτό; Και είναι. Αρκεί να πιστέψεις πως ο χρόνος είναι σύμμαχος και όχι εχθρός σου. Υπάρχει ακόμα η τρέλα και ο αυθορμητισμός της στιγμής να το θυμάσαι. Και όσο για τις αισθήσεις σου; Εκεί φωτιά. Γιατί καταλαβαίνεις τα πάντα. Σε όλο το μεγαλείο.
Κάποιος κάποτε μου είπε πως τα καλύτερα έρχονται. Και το πίστεψα. Και το πιστεύω και το βιώνω. Η ηλικία άλλωστε είναι απλά μαθηματικά. Και εγώ δεν τα πήγαινα ποτέ καλά σε αυτό το μάθημα. Στην ιστορία όμως ήμουν αστέρι και αυτό κρατάω. Την ιστορία που μπορώ και γράφω από τότε που κατάλαβα πως 40+ σημαίνει ζω και όχι απλά υπάρχω.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
