Αναρωτήθηκες ποτέ αν τελικά σε βοήθησε η σιωπή;
Η μανία των μποφόρ συνεχίζεται. Την ακούω ακόμα και νιώθω ό,τι παίζω κι εγώ κάποιο όργανο σε αυτή τη δαιμονισμένη ορχήστρα. Ξέρεις, σκέφτομαι περπατώντας βιαστικά, πώς η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Κατ’άλλους, η αλήθεια είναι εκεί έξω, ό,τι κι’αν μπορεί να σημαίνει αυτό. Για μένα; Για μένα η αλήθεια είναι χίλιες ιδέες, σκόρπιες μέσα στο νου.
Ένα παζλ που κάθε μέρα βρίσκεις και την θέση που της αναλογεί. Ή ακόμα ίσως, ένα φύλλο χαρτί, κομμένο σε χιλιάδες μικρά κομματάκια, και καθένας από μας έχει ένα μικρό κομματάκι. Είναι όμως έτσι; Ή είναι απλά λέξεις, που όταν φτάνεις στο τέλος της ένωσης, συνειδητοποιείς πως η ζωή σου κινήθηκε περισσότερο σε αυτά που δεν είπες ποτέ – αν και ήθελες να τα πεις – παρά από αυτά που είπες; Μια συνεχή δικτατορία των λέξεων να σκεπάζουν τη σκέψη, και αυτό εμείς το ονομάσαμε αλήθεια;
Κατηγορείς ποτέ τον εαυτό σου που δεν βρήκες ποτέ το θάρρος να πεις αυτά που σκεφτόσουν, που πάντα σκεφτόσουν υπερβολικά πριν μιλήσεις, και τελικά έμενες σιωπηλός; Που θεοποίησες την σκέψη και αμέλησες τα λόγια; Βλέπεις πως σε κοιτούν όμως; Ψάχνουν να βρουν τι πραγματικά σκέφτεσαι όταν μιλάς, γιατί θεωρούν τα λόγια σου ένα προς ένα σαν προπέτασμα καπνού, πως κρύβουν τις αληθινές σκέψεις σου.
Αναρωτήθηκες ίσως τι θα άλλαζε στη ζωή σου αν έλεγες πάντα αυτό ακριβώς που σκεφτόσουν; Ίσως να σε αντιμετώπιζαν αλλιώς. Ίσως απλά να σε προσπερνούσαν βιαστικά όπως τώρα εμένα, περπατώντας γρήγορα με σκυφτό το κεφάλι, αδημονώντας ο καθένας τους να πάει στη δική του αλήθεια ή στο δικό του παραμύθι που ονόμασαν αλήθεια. Ίσως τελικά σε όλη αυτή τη δίνη να χαθούν σημαντικά κομμάτια και το παζλ να μείνει ατελές.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
