Μια αγκαλιά…
Θέλω να κουρνιάσω μέσα σε δυο χέρια που δεν θ’ ανοίξουν, μα θα με κλείσουν σφιχτά να μη μπορώ να φύγω. Θέλω να γείρω σ’ ένα στήθος ζεστό να εναρμονιστεί με τους χτύπους της καρδιάς μου. Ν’ απιθώσω εκεί τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, αυτά που με πληγώνουν.
Ν’ απλώσω τη μαυρίλα της ψυχής μου και να γίνει μεμιάς χαλί χρωματιστό, κήπος ολάνθιστος που θα ευωδιάσει. Να κλείσουν οι πληγές που ακόμα χάσκουν εκτεθειμένες στου καιρού τις αλλαγές και με πονάνε.
Ν’ αφήσω τα όνειρά μου να πάρουν σάρκα και οστά, βαρκούλες παιδικές που ταξιδεύουν σε πέλαγο γαλάζιο. Να αλαφρώσω από το βάρος του κορμιού μου, να ξεκουραστεί ο νους και λέφτερος να πετάξει σε ουράνια τόξα, σε ήλιους φωτεινούς, σε καταρράκτες ορμητικούς και ξέφρενα να παίξει. Θέλω να κουρνιάσω, να κουλουριαστώ, κι εκεί μέσα, σ’ αυτά τα δύο χέρια, να ξεχειμωνιάσω.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
