Ανοχύρωτα κάστρα
Για πες μου τώρα που ηρέμησαν τα πάθη, κατάλαβες ποτέ ότι σου έφερνα νερό στις χούφτες μου όταν περιπλανιόσουν στις ερήμους σου;
Ένιωσες ποτέ πως γινόμουν αέρας να αναπνέεις όταν οι σκέψεις σου, σου έπαιρναν το οξυγόνο;
Αιστάνθηκες ποτέ τον φόβο μου όταν προσπαθούσα να ημερέψω τον δικό σου; Μήπως δεν τα καταφέρω; Μήπως μου χαθείς;
Είδες καμιά φορά σε μένα εσένα όταν σε κοίταζα κατάματα;
Άκουσες που ευχήθηκα σιγανά, στη βροχή των αστεριών, να “πιάσουν” όλες οι ευχές σου;
Ψηλάφησες τα σκοτάδια μου όταν λυπόσουν και τους ήλιους μου όταν χαμογελούσες;
Θυμάσαι τότε που σε αγκάλιασα σφιχτά γιατί ήθελες να μικρύνεις , να μικρύνεις τόσο πολύ, να μπεις ξανά στη μήτρα της μάνας σου, να μη βλέπεις , να μην ακούς, να μην πληγώνεσαι, θυμάσαι;
Θυμάσαι που σε έκρυψα με τα χέρια μου σαν να ήταν φτερά γιατί δεν ήθελες να σε βρει κανείς; Θυμάσαι;
Σκέφτηκες ποτέ ότι ο γελωτοποιός σου πίσω από το ζωγραφισμένο του χαμόγελο ήταν λυπημένος;
Κατάλαβες ότι μπροστά στον πόνο της ενδεχόμενης απώλειας έκλαιγα σαν μωρό;
Εγώ, ξέρεις, άφησα όλα τα κάστρα μου ορθάνοιχτα για σένα.
Ανοχύρωτα, εκτεθημένα.
Και τους φρουρούς μου έναν-έναν τους εκτέλεσα.
Φύσηξα τις άμυνές μου και σκορπίστηκαν σαν τραπουλόχαρτα στον αέρα.
Έβγαλα την πανοπλία μου και την πέταξα σαν να ήταν παλιοσίδερα.
Και όταν ξεγύμνωσα την ψυχή μου και στην πρόσφερα επάνω στην ασπίδα μου, τότε χωρίς να παλέψω, κέρδισα την πιο σημαντική μου μάχη.
Εκείνη που κερδίζεις όταν προσφέρεσαι ανιδιοτελώς.
Χωρίς να έχεις διεκδικήσει τίποτα.
Και τότε σε εκείνη τη μάχη μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου νικητή.
Έναν νικητή που στο τέλος μένει μόνος σιγοψιθυρίζοντας στον εαυτό του:
” Κλάψε παλιάτσο!
Ο κόσμος έφυγε, τα φώτα έσβησαν, κανείς δε βλέπει…”
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
