Όλοι ψάχνουμε εκείνον τον έναν
Όλοι ψάχνουμε κάποιον που θα μας καταλάβει. Εκείνον τον κάποιον, που θα βουτήξει στο μυαλό μας και θα μας κατανοεί τόσο, που δε θα χρειάζεται να μιλάμε πια. Δε θα χρειάζεται να κουράζουμε το μυαλό μας να βρούμε ποιο είναι το κατάλληλο συναίσθημα που νιώθουμε.
Όλοι ψάχνουμε ένα συμβουλάτορα, να μας αντιμετωπίζει με κατανόηση, να μας αγαπά ανιδιοτελώς, να μας δίνεται χωρίς να πρέπει να του δώσουμε εμείς τίποτα , ή μάλλον, χωρίς να νιώθουμε υποχρεωμένοι να επιστρέψουμε κάτι πίσω γιατί έτσι θα νιώθουμε πιεσμένοι. Ό,τι πρέπει να το κάνουμε κι εμάς, δε μας αρέσουν τα πρέπει στη ζωή μας. Μας τρομάζουν και μας κάνουν να τρέχουμε από ανασφάλεια.
Όλοι μας ενδόμυχα, δρούμε κάπως εγωιστικά χωρίς πάντα να το θέλουμε. Λέμε “δε με αγαπά, δε με προσέχει, δε με σκέφτεται”, χωρίς ούτε μια φορά να αναλογιστούμε μήπως τελικά εμείς είμαστε εκείνοι που δεν αγαπάμε, ή δεν προσέχουμε τον άλλον. Δεν έχουμε σκεφτεί ό,τι δε πρέπει να έχουμε μόνο «απαιτήσεις» αλλά και «υποχρεώσεις»!
Αγαπώ σημαίνει ό,τι αναγνωρίζω τις ανάγκες του ανθρώπου μου. Όλοι μας, αποζητούμε κάποιον να μας καταλαβαίνει, σε τέτοιο σημείο, ώστε να μας δείχνει τελικά το τι αισθανόμαστε, αφού εμείς οι ίδιοι δε μπορούμε να καταλάβουμε αυτό που νιώθουμε. Γιατί εμείς οι ίδιοι δε μπορούμε να αναγνωρίσουμε το συναίσθημα που βιώνουμε κάθε φορά. Γιατί εμείς, είμαστε εκείνοι που δε γνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας, αλλά ούτε και την αληθινή έννοια του κάθε συναισθήματος.
Μαρία Χαρίτου