Μετρώ τις ώρες μακριά σου. Μοιάζουν ατελείωτες. Το ρολόι στο χέρι μου δεν το αφήνω σε ησυχία. ‘Μαλώνω’ μαζί του νιώθοντας τους δείκτες του να μη μετακινούνται. Βασανιστική η αναμονή. Με τρελαίνει.
Το πάτωμα στο δωμάτιό μου βαρυγγωμά, από την ταλαιπωρία που υφίσταται με το ατελείωτο πήγαινε- έλα μου. Στέκομαι για λίγο στο παράθυρο να ξεχαστώ στη θέα του. Μα πώς να τα καταφέρω όταν η μορφή σου έρχεται ορμητικά να σκεπάσει κάθε άλλη εικόνα μπροστά στα μάτια μου.
Στέκεσαι εκεί λοιπόν, μου χαμογελάς, μ΄αυτό το χαμόγελο που φωτίζει τα μάτια τα μελένια σου.
Στέκεσαι εκεί, αιθέρια εικόνα, άπιαστη, θεριεύοντας την αδημονία μου να ‘ρθείς και να χωθώ στην αγκαλιά σου. Μόνο αυτή με ηρεμεί. Είναι το απάνεμο λιμάνι μου, το καταφύγιό μου. Κυλήστε ώρες, τρέξτε λεπτοδείκτες, φέρτε τον κοντά μου.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
