Θέλω να ζήσω είπες.
Θέλω να ζήσω άκουσα, σε προσπέρασα…
Να ζήσω, πως το λένε μωρέ αυτό; να αδράξω τη μέρα, συνέχισες…
Μα πως θα το κάνω; πως θα καταλάβω ποια ημέρα είναι διαφορετική από τις άλλες;
Πάντρεψα τις λέξεις σου, με αυτές που είδα γραμμένες κάποιες ημέρες πριν, σε μια οθόνη. Ένα κείμενο που με συγκλόνισε, που περιέγραφε πως οι άνθρωποι δαπανούν μια ημέρα, μόλις ανοίξουν τα μάτια τους, θεωρώντας πως και αύριο, εκεί θα είναι!
Θέλω να ζήσω…
Άκου πόσο μεγάλες λέξεις ξεστόμισες!
Ποιος δεν θέλει άλλωστε. Μόνο που τα μάτια σου, έσταζαν παράπονο καθώς το ‘λεγες και δεν ήξερα τι σου συμβαίνει.
Μετά, οι λέξεις σου, συνάντησαν κάποιες άλλες που αφορούν στην στιγμή που δεν δίνουμε αξία.
Και άρχισα πάλι το μέτρημα, όλων όσων ήθελαν να ζήσουν όπως εσύ, μα δεν τα κατάφεραν.
Τρόμαξα…
Λες και ήξερες όταν το έλεγες αυτό, λες και ήξερες τους δικούς μου αριθμούς, τους δικούς μου εφιάλτες.
Μέρες τώρα, προσπαθώ να καταλάβω που πάει εκείνο που έχουμε μέσα μας, όταν εμείς πάψουμε να υπάρχουμε και την αξία του «πάντα».
Ξέρεις, είχα μια κλεψύδρα καιρόν πριν, με κατέστρεψε όμως, ήταν πολύ σκληρή για τα δεδομένα μου.
Αυτά που κάνουν τους άλλους να με χαρακτηρίζουν αγχώδη, ψυχαναγκαστική, υπερβολική!
Ένα πρωί, από τα απίστευτα νεύρα και την άρνηση μου, την κλώτσησα, έσπασε σε χίλια κομμάτια.
Σιγά τα αβγά, σκέφτηκα τότε! Δεν μου χρειάζεται!
Τρέχω, τρέχεις, τρέχει, τρέχουμε…
Αυτό μου ‘μεινε από κείνο το κείμενο.
Ότι η ζωή μας είναι ένα απίστευτο τρέξιμο.
Και τώρα έχω και εσένα να μου λες: «θέλω να ζήσω»!
Και τι είναι η ημέρα να την ξεχωρίσεις δηλαδή; Αν δεν μπορείς να την καταλάβεις, μέχρι να ανασάνεις, πάει πέρασε.
Κάπως έτσι και η ζωή, μερικές ανάσες είναι.
Αφού και την νύχτα που υποθετικά κοιμάσαι, το μυαλό σου επεξεργάζεται αυτά που έθαψες μέσα στην ημέρα. Και αλίμονο σου, αν κάνεις το λάθος και σκεφτείς τις υποχρεώσεις που έχεις.
Εκεί, μαζί με εσένα θα αρχίσει να τρέχει το μυαλό σου και τότε…
Η ανάσα σου, θα ‘χει άλλο ρυθμό.
Μεγαλώνουμε με μια καραμέλα στο στόμα. Πρώτα πρέπει να επιτύχουμε στο σχολείο, μετά στο Πανεπιστήμιο, μετά σαν επαγγελματίες για να μπορούμε να απολαύσουμε τα «αγαθά» της ζωής. Μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνεται ένας «καλός» γάμος, παιδιά κλπ
Εκεί λοιπόν που ίσως βρούμε την ευκαιρία να «αδράξουμε τη μέρα» όπως το είπες και εσύ, πρέπει να τρέξουμε γιατί η καταξίωση δεν έρχεται από μόνη της!!
Πρέπει να δώσουμε την μάχη μας.
Θυμήθηκα τα χρόνια της νιότης μου, σε ένα σινεμά κάπου στην Πατησίων, τον κόσμο να χειροκροτεί όρθιος και εμένα καθιστή να κλαίω. Ήταν η πρώτη προβολή της ταινίας «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών».
Μέχρι και σήμερα θυμάμαι πως αρνήθηκα να φύγω από το σινεμά εκείνο το βράδυ και οι υπεύθυνοι χρειάστηκε να βρουν διάφορα επιχειρήματα για να με πείσουν.
Θυμάμαι που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως, δεν θα αφήσω την ζωή να με τρέξει, μα θα την τρέξω εγώ!
Και να ‘μαι τώρα, έχοντας ζήσει πάνω από το μισό προσδόκιμο της ζωής μου, να αναρωτιέμαι που το πέταξα.
Και να ‘χω και εσένα να μου λες πως, θες να αδράξεις τη μέρα!
Με ταρακούνησες δε λέω, εσύ και όλοι όσοι έγιναν «αριθμοί» στην ζωή μου.
Θα σου πω λοιπόν, τρέξε να προλάβεις!
Όχι αυτά που προτάσσει η λογική ή όχι μόνο αυτά. Άκου λίγο και την καρδιά σου, κάνε μια αναδρομή στην παιδική σου ηλικία.
Μην μετρήσεις τι κατάφερες, αλλά αυτά που δεν έκανες.
Όλα όσα σκέφτεσαι, θα παραμείνουν εκεί και μετά από εσένα.
Όμως, θα ‘χεις κάνει την προσπάθεια σου. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.
Και ξέρεις κάτι; Θα έχεις κερδίσει εσένα!
– Απόσπασμα από τον κύκλο των χαμένων ποιητών –
Ο κόσμος δεν αρχίζει και τελειώνει στα περιορισμένα όρια της προσωπικής ζωής, στο πεπερασμένο της βιολογικής μας ηλικίας. Συνεχίζεται και διαιωνίζεται θυμίζοντας ίσως πολλές φορές το βράχο που σπρώχνει ο Σίσυφος αλλά λίγο πριν φτάσει στην κορυφή του λόφου κατρακυλά προς τα κάτω αναγκάζοντάς τον να ξεκινήσει από την αρχή την προσπάθειά του. Επομένως, και το «Άδραξε τη μέρα» δεν μπορεί να ταυτίζεται με την αποτελεσματικότητα αλλά με την προσπάθεια. Ζω τη μέρα μου για να συνεχίσω να ζω και τις επόμενες μέρες φυσιολογικά κι όχι για να πετύχω έναν άπιαστο στόχο που θα μου αφαιρέσει κάθε ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Η ζωή μας μοιάζει μ’ έναν «Μαραθώνιο δρόμο» όπου σημασία έχει η συμμετοχή κι όχι η νίκη ούτε καν ο τερματισμός. Γιατί δεν υπάρχει ορατό τέρμα με την έννοια της πλήρους επίλυσης όλων των προβλημάτων παρά μόνο βιολογικό τέρμα που αφήνει πίσω του άλυτα και πολλαπλάσια προβλήματα.
Αυτή η αίσθηση της ματαιότητας όμως δεν πρέπει να λειτουργήσει ανασταλτικά στο να μην κάνουμε τίποτα διαφορετικό αφήνοντας το χρόνο να κυλάει άσκοπα αλλά στο να μας κάνει λιγότερο εγωιστές και περισσότερο ταπεινούς, λιγότερο απαθείς και περισσότερο ενεργητικούς, λιγότερο μοιρολάτρες και περισσότερο οραματιστές και ποιητές!
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
