Αλίμονο στους δυνατούς! O καλός Σαμαρείτης μας τελείωσε..
Είναι ιδιαίτερα γνωστή σε όλους μας παιδιόθεν, η παραβολή του καλού Σαμαρείτη.
Αυτού που συνάντησε στο δρόμο του τον άγνωστο ληστευθέντα, που προηγουμένως είχαν προσπεράσει και αφήσει αβοήθητο ένας ιερέας κι ένας Λεϋίτης.
Αυτού που σε αντίθεση με τους παραπάνω, σπλαχνίσθηκε τον χτυπημένο, έδεσε τα τραύματά του, τα άλειψε με λάδι και κρασί, κι αφού τον μετέφερε σε ασφαλές ξενοδοχείο, εξασφάλισε οικονομικά την περιποίηση και τη διαμονή του εκεί.
Από μικροί διδασκόμαστε το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη της ευαγγελικής περικοπής, του απλού και ταπεινού ανθρώπου που ανιδιοτελώς ενδιαφέρθηκε για το συνάνθρωπό του, τον έσωσε, και δεν περίμενε την παραμικρή ανταμοιβή ή αναγνώριση.
Ποτέ δε μάθαμε τι έγινε την επόμενη ημέρα. Ούτε τη μεθεπόμενη.
Πώς ξύπνησε ο χτυπημένος, αν ενδιαφέρθηκε να μάθει ποιος τον μετέφερε εκεί, αν έψαξε να βρει τον καλό Σαμαρείτη για να του πει «ευχαριστώ», αν του υποσχέθηκε πως αν χρειαστεί θα του το ανταποδώσει που του έσωσε τη ζωή.
Ούτε και για το Σαμαρείτη, όμως, μάθαμε.
Πόσους, ακόμη, χτυπημένους συνάντησε στο δρόμο του, τους περιέθαλψε και τους έσωσε, ώσπου κουρασμένος και σκυφτός να περάσει την πόρτα της βασιλείας των ουρανών;
Γιατί αυτή είναι η ανταπόδοσή του κατά το δίδαγμα.
Τι γίνεται, όμως, τελικά στη ζωή;
Μέχρι να φθάσει ο κάθε σύγχρονος καλός Σαμαρείτης στην πύλη του παραδείσου, πόσες φορές έχει σκοντάψει στα εμπόδια μιας βασανιστικής ζωής;
Πόση αχαριστία του έχει επιστραφεί αντί ευγνωμοσύνης, πόση αλλότρια μιζέρια του έχει ρουφήξει την ενέργεια;
Πόσα «δεν έχεις ανάγκη εσύ» έχουν υποτιμήσει το αυτονόητο δικαίωμά του να πάρει λίγο χρόνο για να επουλώσει τις δικές του πληγές;
Αλίμονο στους δυνατούς!
Που όλοι νομίζουν πως η δύναμή τους αποκλείει τον πόνο και την ευαισθησία.
Αλίμονο στους καλούς κ αγαθούς!
Που η καλοσύνη τους και η αρετή τους μοιάζουν με νερό που θα ξεδιψάσει τον κάθε ταλαίπωρο που αμέσως θα πετάξει το κυπελλάκι, αφού πρώτα το συνθλίψει εκδικητικά.
Αλίμονο στους ελεήμονες!
Που επειδή ενδιαφέρονται για τον πλησίον και κοιτάζουν να τον σώσουν τινγκάροντας την κιβωτό τους, κανείς δε σκέφτεται πως αντιμετωπίζουν κι αυτοί κατακλυσμό.
Το είπα μόλις. Η κιβωτός δε χωράει άλλους.
Σώζεται όποιος θέλει να σωθεί.
Η μητέρα Τερέζα πέθανε, ο Νώε εκτός από την οικογένειά του, έσωσε τα καλά και άκακα ζωάκια και ο Καλός Σαμαρείτης ίσως συνάντησε κι αυτός κάπου πιο μετά τη συμμορία των ληστών.
Κουράστηκα να ανοίγω την ομπρέλα στις βροχές θλίψεων αυτών, που μόλις περάσει η μπόρα θα την παραπετάξουν δίπλα στο κουτί με τα παυσίπονα.
Κουράστηκα να ανοίγω την παλέτα της καρδιάς μου και τελικά να τη μουτζουρώνουν με τη μαυρίλα και τη μιζέρια τους εγωπαθείς κακομαθημένοι, που όταν πνίγομαι δε θα μου προσφέρουν ούτε ένα ποτήρι νερό.
Σιχάθηκα να ανταποδίδω χαμόγελα στην ξινίλα των συμπλεγματικών που για κάποιο ανεξήγητο λόγο βρέθηκαν στο διάβα μου.
Το ντεπόζιτο της ψυχής μου δεν άδειασε, αλλά ό,τι έμεινε οφείλω να το χρησιμοποιήσω για να μ’ ευχαριστήσω, μπας και ξαναγεμίσω .
Στην κατακλείδα του παρόντος μια ανάστροφη παραίνεση: «Αγάπα σε αυτόν ως τον πλησίον σου».
Όχι, δεν είναι αφορισμός. Κραυγή αγανάκτησης και αυτοπροστασίας είναι!
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
