Η μάχη

Ανάμεσα στον πόνο και το άδικο,
κενό κι ανυπαρξία…
Σκοτεινό κελί που φυλακίζει κάποιο παράπονο….
Το δάκρυ,
άδειασμα που λυτρώνει της Ψυχής το βάρος.
Κόκκινοι τοίχοι που θυμίζουν καιομενη κοχλαζουσα κόλαση
κι ένας Δαίμονας θρασύς,
στην μια άκρη να παρατηρεί,
γελώντας σαρκαστικά,
ασταμάτητα και βασανιστικά!
Η Απελπισία στην άλλη άκρη,
με σκυμμένο το κεφάλι,
ανήμπορη για οτιδήποτε….
Μα η Δύναμη στο κέντρο του δωματίου!!
Θεριό εναντίων θεριού!
Άνιση μάχη κι εγώ να ικετεύω να μπει ένα Τέλος,
αποδυναμωμένη πλέον….
Έξαφνα λάμψεις παντού και
χέρια αδηφάγα που προσπαθούν να αρπάξουν ότι καλό υπάρχει,
κατακλύζουν το δωμάτιο….
Εκρήξεις,
κραυγές…..
Πανικός!
Κλειστά τα παραθύρια,
να μη βγει έξω η δυσοσμία των νεκρών από την μάχη κορμιών…
Έξαφνα σιγή….
Νηνεμία!
ΦΩΣ!
Άρωμα γιασεμιού και ράδου και σαν σε παράλληλο Σύμπαν,
ανθισμένα λουλούδια,
μυρωδιές,
φρεσκοβέμμενοι τοίχοι στο λευκό της σωτηρίας…
Περιστέρια που φτερουγίζουν στο ταβάνι με κλαριά ελιάς,
με παραθύρια ορθάνοιχτα,
έχοντας θέα την λυτρωτική θάλασσα!
Ο Δαίμονας του πόνου και του άδικου,
πεσμένος κατάχαμα,
ανήμπορος πια και κατακρεουργημενος,
καμία κίνηση δεν δύναται να κάνει!
Η Απελπισία ντυμένη τώρα στο πράσινο της ελπίδας,
χαμογελαστή κι ήρεμη!
Το φως της Δύναμης και της Δικαίωσης θριάμβευσε ακόμη μια φορά!
Ο πόνος γίνηκε χαρά και το άδικο πνίγηκε και βούλιαξε στον πάτο της θάλασσας!
Πόσα τα θαύματα σαν θέλει ο Άνθρωπος να πιστέψει!
Πόσα τα δώρα της ζωής αν θέλει να παλέψει!
Γαλήνη πια,
Ψυχής και Πνεύματος!
Κι εγώ,
μια Γυναίκα πια,
γίνηκα και πάλι κοριτσάκι,
παίρνοντας πίσω ότι μου στέρησαν…
Γιατί πίστεψα!
Πάλεψα!
Γιατί ΘΕΛΗΣΑ!!!

~Ειρηαννα Γιαλιτακη ~