Όλα όσα ποθούσες, έρχονται όταν πια πάψεις να τα αναζητάς
Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε ψηλά. Ναι, εσύ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που με το βλέμμα στο κενό και τα γόνατα στη γη ψάχνεις για ουρανό. Σε εσένα που κουράστηκες να είσαι πια μόνος. Που σε εξάντλησε το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Σε εσένα που σου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να παίξεις με κάποια πληγωμένη καρδιά προκειμένου να γιατρέψεις τη δική σου, μα το αρνήθηκες. Σε εσένα που συμφιλιώθηκες με τη μικρή αυτή φωνούλα που σφάδαζε κάθε φορά που μια νέα – εφήμερη ιστορία σου χτυπούσε την πόρτα, κι έμαθες να φυλάς σαν κόρη οφθαλμού ένα κομμάτι του εαυτού σου, προκειμένου να το χαρίσεις σε έναν και μόνο άνθρωπο αντί να το σκορπίζεις δεξιά κι αριστερά.
Σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που ξενύχτησες παρέα με την αξιοπρέπεια, την αυταπάρνηση και την καθαρή σου συνείδηση. Που προτίμησες να κοιμηθείς αγκαλιά με το άδειο σου μαξιλάρι παρά να το μοιραστείς με εποχιακές αγκαλιές. Σε εσένα που έμαθες να σέβεσαι τον εαυτό σου και όλα όσα αξίζεις και προτίμησες να μονιάσεις με τη μοναξιά σου από το να μεταφυτεύεις τις ρίζες της σε κάθε νέο σου ξεκίνημα.
Εσύ που ξόρκισες απωθημένα, χαλιναγώγησες πάθη κι εξημέρωσες τους δαίμονές σου. Που αρνήθηκες να παραμυθιαστείς με ατελέσφορες περιπέτειες παρατείνοντας έτσι τη δυστυχία σου, γιατί πίστεψες στο “ Όλα ή τίποτα” και το τίμησες με κάθε τρόπο. Που ξέμεινες να περιμένεις τη στιγμή εκείνη που θα τρέμουν τα πόδια σου, θα ιδρώσουν τα χέρια σου και θα μουδιάσουν τα χείλη σου, όσο και αν ο πειρασμός του να αφεθείς επιτέλους στη ζωή και σε ό,τι αυτή φέρνει στο δρόμο σου ήταν μεγάλος. Εσύ που προτίμησες να μη συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμένεις και προετοίμασες τον εαυτό σου για το κάτι παραπάνω.
Εσύ που εξερεύνησες κάθε γωνιά του εαυτού σου και αγάπησες και την παραμικρή πτυχή του. Που καυτηρίασες τις πληγές σου με αλκοόλ και δεν τις μπαντάρισες με άψυχα χάδια. Που πότισες τις αναμνήσεις σου με λήθη και χάραξες τα λάθη και τις συνέπειές τους επάνω σου σαν παράσημα, περιμένοντας για το μοναδικό εκείνο ξημέρωμα που θα σου αλλάξει τη ζωή. Για την ημέρα εκείνη που θαρρείς πως σε προετοίμαζε νύχτα και μέρα η μοίρα όλα αυτά τα χρόνια.
Εσύ λοιπόν που διψάς για να ταιριάξεις το σώμα, την ψυχή και τη ζωή σου με μιαν άλλη· που θα έδινες ό,τι έχεις και δεν έχεις προκειμένου να ξαποστάσεις επιτέλους από το μοναχικό αυτό Γολγοθά σου, μη λυγίσεις τώρα. Μην απελπίζεσαι. Μην τα παρατάς, γιατί σε αυτή τη ζωή υπάρχει μια αξιωματική αλήθεια. Μια αλήθεια πρωταρχική, θεμελιώδης και ανεξάρτητη από την δυνατότητα αντίληψης και τις εμπειρίες του κάθε ανθρώπου.
Σε αυτή τη ζωή, όλα τα όμορφα, όλα τα άπιαστα, όλα τα διακαώς ποθούμενα πράγματα, έρχονται όταν σταματήσεις να τα αναζητάς. Την ημέρα εκείνη που θα έχεις απεξαρτήσει τον εαυτό, τη διάθεσή και την ψυχοσύνθεσή σου όλη από δαύτα. Τη στιγμή αυτή, που απλώς δε θα τα περιμένεις.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
