Το τσίρκο
“Σήμερα έχουμε γιορτή!”
Αναφώνησαν όλοι και τα πάντα άστραφταν τριγύρω από χρυσόσκονη. Οι αρλεκίνοι έκαναν τα νούμερά τους, οι ταχυδακτυλουργοί τα κόλπα τους, οι κλόουν γελαστοί και χαρούμενοι κάνανε αστεία. Οι κοπέλες με τα εντυπωσιακά κοστούμια λικνίζονταν με λαγνεία, το κρασί έρεε, γέλια δυνατά αντιχούσαν, όλοι χόρευαν εκστασιασμένοι, ξέφρενα, παραδομένοι στο υπέρτατο γλέντι. Λέξεις λέγονταν, λέξεις γράφονταν, άλλες φώλιαζαν δειλά σε τραγούδια και άλλες άναρχα τρύπωναν σε στερημένα αυτιά.
Ένας κρότος ακούστηκε.
“Σήμερα έχουμε κηδεία!”
Αναφώνησαν όλοι και τα πάντα μαυρίσανε. Οι αρλεκίνοι τρέχαν φοβισμένοι, οι κλόουν έβγαζαν άναρθρες, τρομακτικές και απόκοσμες κραυγές, οι κοπέλες με τα εντυπωσιακά κοστούμια σκούπιζαν τα δάκρυα από τα μακιγιαρισμένα τους μάτια. Δεν έρεε πια κρασί αλλά αίμα. Το αίμα από τις λέξεις που προσπάθησαν να το σκάσουν από στόματα με έπαρση, από τα αυτιά τα στερημένα, από τις πένες που γράφανε ψέματα, από χείλη που πλέκανε εγκώμια. Οι ταχυδακτυλουργοί δεν μπορούσαν να κάνουν κόλπα τώρα με τις λέξεις αφού αυτές ψυχοραγούσανε.
Το τσίρκο είχε κλείσει. Οι λέξεις τελικά δεν τα καταφέρανε. Οι ψυχές επίσης. Ενας λυπημένος ζογκλέρ στο βάθος μάζευε κομματιασμένες υποσχέσεις.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
