Για μένα επιλέγω εγώ
Κανείς δεν είναι σε θέση να αισθανθεί και να καταλάβει τα ‘ταξίδια’ της ψυχής, την ανάγκη της καρδιάς του καθενός μας ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Απόρροια της ανάγκης αυτής είναι πολλές φορές οι τρέλες, οι επιπολαιότητες, οι λάθος επιλογές.
Η δίψα για ζωή μας κάνει αδύναμους να σκεφτούμε λογικά, ανίσχυρους σε έντονα πάθη που υπνωτίζουν το νου και βάζουν οδηγό την καρδιά, ‘όνομα’ θηλυκό με τσαχπινιά και χάρη. Επιλέγουμε τότε με μάτια κλειστά έχοντας ανεπτυγμένες τις υπόλοιπες μόνο αισθήσεις. Και τότε έρχονται συχνά τα λάθη, αυτά που οι άλλοι γύρω μας αποκαλούν σφάλματα, επιλογές χαμένες.
Κι αρχίζουν οι νουθεσίες, οι μακροσκελείς μονόλογοι με κανόνες, επιχειρήματα, ιδέες ηθικές. Πνιγόμαστε, ασφυκτιούμε να βλέπουμε γύρω μας να βγαίνουν απ’ το πουθενά εμπόδια και ‘φράχτες’. Πόσο δυνατοί είμαστε τότε να στηρίξουμε τις επιλογές μας, να κλείσουμε τα αυτιά μας στην κριτική και την υπόδειξη;
Θα μπορούσαμε άραγε να γκρεμίσουμε τα τείχη των ‘πρέπει’ που ορθώνονται συνεχώς μπροστά μας, κλείνοντας δρόμους, εμποδίζοντας όνειρα; Θα έπρεπε όμως γιατί κανείς δεν μπορεί να πορευτεί τη ζωή μας, να μπει στη θέση μας. Ο καθένας μόνος του φτιάχνει τον Παράδεισο και την Κόλασή του, μόνος αυτός ‘υψώνεται’ ή ‘θάβεται’.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
