Μπορεί που γεννήθηκες να μην ήταν επιλογή σου. Μπορεί η «φύση» σου να μην ήταν επιλογή σου επίσης. Μπορεί να φοβήθηκες τον κόσμο, τα λόγια του. Μπορεί έτσι να σε έμαθαν, μπορεί έτσι να τα βρήκες όλα και άλλοι να επέλεξαν για σένα.
Μπορείς όμως να τ’ αλλάξεις!
Καιρό τώρα σκέφτομαι τους «εγκλωβισμένους» της ζωής αυτής. Εκείνους που βρέθηκαν στο κελί των κοινωνικών στερεότυπων, εκείνους που ακόμα και σήμερα «διαφέρουν» και ίσως σοκάρουν.
Εκείνους που εγκλωβίστηκαν από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Από μικρά παιδιά ήμασταν οι σκληρότεροι κριτές εκείνου που διέφερε από την μάζα. Τοποθετούσαμε ταμπέλες στα άλλα παιδιά, αθώα μα σκληρά, ταμπέλες που τους συνόδευαν σε όλη τους την ζωή.
Συνεχίσαμε μεγαλώνοντας!
Τώρα μπορεί να μην χρησιμοποιούμε με την ίδια συχνότητα και λογική λέξεις όπως, άσχημος, κοντός, χονδρός, με απαίσια γυαλιά, κοκαλιάρης, με σπυράκια..
Ή τουλάχιστον δεν τους δίνουμε την ίδια αξία.
Τώρα μας είναι πιο εύκολο να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους στους φυσιολογικούς και στους μη, με κριτήριο τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.
Υπάρχουν λοιπόν αυτοί που έχουν αποδεχθεί την «διαφορετικότητα» τους και την ανακοινώνουν χωρίς να νοιάζονται για την γνώμη των άλλων και αυτοί που την έχουν αποδεχθεί μεν, αλλά την κρύβουν από φόβο για την απόρριψη του κοινωνικού συνόλου.
Θα μιλήσω ξεκάθαρα!
Αναφέρομαι σε όλους όσους επιλέγουν να σχετιστούν με άτομα του ιδίου φύλου.
Αυτούς που ονομάζουμε ομοφυλόφιλους.
Ανακαλύπτουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις κοντά στην εφηβεία, ίσως και νωρίτερα. Δίνουν καθημερινά μια μάχη προκειμένου να ισορροπήσουν ανάμεσα στα θέλω τους και στα πρέπει.
Αυτοί που καταφέρνουν να βγουν νικητές, είναι αυτοί που στο τέλος θα αγνοήσουν τα στερεότυπα και θα ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι, χωρίς ενοχές ή τον φόβο της μοναξιάς.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που ναι μεν θα έρθουν σε συμφωνία με τα θέλω τους, αλλά ποτέ δεν θα τολμήσουν να τα εξωτερικεύσουν. Αντιθέτως θα επιλέξουν να τα χαλιναγωγήσουν με όποιο τίμημα.
Πολλοί από αυτούς δημιουργούν οικογένειες, προσπαθώντας να «σταθούν» κοινωνικά, βαδίζουν πάνω στα χνάρια των παππούδων και των γονιών τους, σκεφτόμενοι πως το «φαίνεσθαι» μετράει περισσότερο από την ατομική τους πλήρωση και ευτυχία!
Όμως η φύση δεν χαλιναγωγείται και όταν ξεσπάει δεν λογαριάζει ποιόν και τι θα παρασύρει στο πέρασμα της.
Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει μέρα με την μέρα και δεν είναι πλέον «ντροπή» η παραδοχή των προτιμήσεων μας.
Αναφέρομαι σε εσένα λοιπόν!
Σε εσένα που επέλεξες να αγνοήσεις την φύση σου και να ζήσεις σε καλούπια.
Γιατί όταν δεν καταλαβαίνεις πως το πέρασμα σου από την ζωή είναι ένα και μοναδικό δεν καταδικάζεις μόνον τον εαυτό σου αλλά και τους γύρω σου. Όσο και αν προσπαθήσεις να το κουκουλώσεις θα βρει τρόπο να βγει στην επιφάνεια και να σου θυμίσει πόσο δυστυχισμένος είσαι.
Τότε θα πέσει η πέτρα στην λιμνούλα, που όσο μικρή και αν φαντάζει, ταράζει και τα πιο ήρεμα νερά!
Γιατί εσύ μπορεί να επέλεξες να βαδίσεις σε αυτό το μονοπάτι, δείχνοντας « κύριος», οικογενειάρχης και σεβαστός.
Μπορεί πιέζοντας τον εαυτό σου να έφερες παιδιά στον κόσμο. Μπορεί να «εκτονώνεσαι» και μετά να γυρνάς στο καταφύγιο σου.
Μπορεί να σε ενδιαφέρει η τάξη, η ήσυχη ζωή.
Μα ρώτησες ποτέ εσένα τι σου φταίει αυτός που επέλεξες να γίνει η κάλυψη σου στην κοινωνία;
Η μάσκα θα αρχίσει να σε ενοχλεί και θα αντιδράς με παράλογο τρόπο. Όλα θα σε πνίγουν γιατί δεν θα αντέχεις το βάρος της «άλλης ζωής» που πήρες στον λαιμό σου.
Μπορεί να τα τακτοποίησες μια χαρά στο μυαλουδάκι σου, μα δεν σκέφτηκες το μετά.
Μαγκιά λοιπόν δεν είναι να ξεσπάς με ανούσιες αφορμές και να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου. Θα πρέπει να βρεις το θάρρος να αποδεχθείς αυτό που σου συμβαίνει.
Τότε θα καταλάβεις πως οι άνθρωποι που σε αγαπούν δεν θα σε εγκαταλείψουν για αυτό.
Δηλώνει μεγαλείο ψυχής η παραδοχή σου γιατί αυτόματα ελευθερώνει αυτόν που επέλεξες να ζήσεις μαζί του, αλλά αποτελεί μόνο την κάλυψη σου.
Όπως αναφέρει σε σχετική δημοσίευση της η Κλινική Ψυχολόγος κα Μεσσάρη:
«…Οι συνέπειες της κοινωνικής προκατάληψης είναι ολέθριες για την ψυχική ευημερία των ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Από νωρίς συνειδητοποιούν ότι ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής τους ταυτότητας δεν είναι αποδεκτό από τους γύρω τους. Έτσι κρύβονται.. Αυτό δυσκολεύει την ανοιχτή επικοινωνία και αυθεντική συναισθηματική επαφή με οικογένεια και φίλους. Πόσο κοντά μπορείς να νιώσεις σε κάποιον που δεν σε ξέρει πραγματικά;
Επιπλέον δημιουργεί εμπόδια στην επιδίωξη και δημιουργία σταθερών και μακροχρόνιων ερωτικών σχέσεων. Κάποιοι δεν αποδέχονται αυτό το κομμάτι του εαυτού τους και προσπαθούν να σπρώξουν τον εαυτό τους να κάνει σχέσεις με το άλλο φύλο. Παντρεύονται και κάνουν οικογένεια, όμως το αίσθημα του κενού δεν τους αφήνει.. Κάτω από τις πιεστικές συνθήκες της κοινωνικής κατακραυγής, το άτομο ασφυκτιά.
Το φυσιολογικό ξεδίπλωμα της σεξουαλικής του ταυτότητας μπλοκάρεται και παίρνει άλλους δρόμους, κρυφούς και αλλοιωμένους. Μπορεί αυτό να εξασφαλίζει την κοινωνική αποδοχή ή τουλάχιστον να μην την προκαλεί ανοιχτά αλλά το τίμημα είναι μεγάλο. Η αίσθηση αυτοεκτίμησης, η ικανοποίηση και απόλαυση της ζωής, η πληρότητα και ζωντάνια της υπονομεύονται. Το άτομο ζει μισή ζωή, πίσω από μια μάσκα..
Δείγμα ωριμότητας μια κοινωνίας είναι η στάση που κρατάει προς την διαφορετικότητα, προς εκείνα δηλαδή τα μέλη της που διαφέρουν από αυτό που θεωρείται κανονικό ή συνηθισμένο. Η διάθεση και ικανότητα να γνωρίσουμε και να αγκαλιάσουμε το διαφορετικό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρωπιάς μας και το καλύτερο αντίδοτο στις τάσεις βίας και αποκλεισμού που απειλούν την συνοχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.»
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σεβόμαστε το σώμα μας, την ψυχή μας, τις ανάγκες μας.
Δεν υπάρχουν εκείνοι και οι «άλλοι».
Υπάρχουν όμως εκείνοι που έχουν το θάρρος να αποδεχθούν ότι δεν είναι ίδιοι με τους άλλους, χωρίς αυτό να τους στιγματίζει.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εγκλωβίζει εκτός από την δική του ψυχή και αυτές των ανθρώπων που ζουν μαζί του.
Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα χαρτιά μας;
Με οδηγό ότι η ζωή είναι μία και μοναδική !
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
