Μα πρέπει ν’ αντέξω λίγο ακόμη..
Δεν ξέρω γιατί μα να,κάποιες μέρες μου φαίνονται βουνό. Δεν ξέρω το λόγο μα τις νύχτες φοβάμαι να κλείσω τα μάτια,σαν λες και να πιστεύω πως δεν θα ξημερωθώ. Να είναι λες που με πλάκωσαν οι στιγμές που έπρεπε να είμαι δυνατή;
Διαολεμένα πρέπει. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα πρέπει πορευόμουν. Να πρέπει να αντέχω,να πρέπει να μη δείξω πως είμαι αδύναμη. Να πρέπει να φροντίζω, να επιβάλλεται να είμαι πάντα καλά για να στηρίζω. Να μένω σε δουλειές που μισώ γιατί έπρεπε να ζήσω. Να ξέρω πως έπρεπε να κάνω συνέχεια λάθος επιλογές γιατί αυτοτιμωρουσα ως τώρα τον εαυτό μου.Τι μίσος Θεέ μου έτρεφα και μεγάλωνα μέσα μου για μένα; Συνέχεια και πάντα εγώ να φταίω για ότι κακό γινόταν. Μια δικαιολογία για τους άλλους και ένα ανάθεμα στο εγώ μου.
Στιγμές που άφησα την πλάτη μου να γίνει τραπέζι για μπιλιάρδο και να παίζονται στοιχήματα για το ποιος θα κερδίσει το παιχνίδι. Μη με κοιτάς και τώρα τα ίδια θα σου πω,με μια διαφορά. Κουράστηκα, λύγισα και δεν μπορώ άλλο. Ρήματα που χρόνια τώρα από τα παιδικά μου χρόνια έπρεπε να τα σβήσω από το λεξικό μου.Κουφάρι πια γυρνώ τα βράδια και μη νομίζεις πως θέλω κάτι να αλλάξει.
Να στο πω καλύτερα; Δεν έχω δύναμη πια να κάνω κάτι για να αλλάξει. Τι νομίζεις πως είναι πια αυτό το μυαλό; Αυτή η ριμάδα η ψυχή τσαμπουκά πια δεν έχει. Στέρεψε και αυτή. Άλλους υπεράσπιστηκε. Και όλοι πήραν από ένα κομμάτι. Καημένη ένα κομματάκι δεν σου άφησαν να χορτάσεις την πείνα σου και εσύ. Σε ποια πλευρά του κρεβατιού πια να ξαπλώσω; Σαν βούρκος πια το στρώμα και βουλιάζουν κάθε βράδυ,όνειρα, λάθη και φόβοι. Ανοικτά μάτια γιατί αν με πάρει ο ύπνος, μπορεί και να ονειρευτώ όλα εκείνα που με μένος και πείσμα κράταγα μακρυά μου.
Δεν έχω άλλη δύναμη μωρέ. Δεν έχω. Και ξέρω πια καλά πως το χέρι που έχω τόσο ανάγκη να πιαστώ και να σηκωθώ δεν υπάρχει.Ένα ντουβάρι απέναντι και εκεί παίζεται το έργο που δεν άφησα ποτέ μου να παιχτεί. Πόσο με μίσησα και τώρα; Τώρα νομίζω πως πρέπει να αντέξω λίγο ακόμη. Έτσι μου είπαν. Λίγο ακόμη. Με ρώτησαν όμως αν θέλω να μπορώ;
