Το κορίτσι που αιμορραγεί μελάνι
Βρήκα επιτέλους ένα μέσο για να εκφράζομαι στην απέραντη κενολογία της καθημερινότητάς μου. Περνάω τα βράδια μου κρυμμένη σε παλιά τετράδια, να κάνω παρέα σε στυλό τελειωμένα, προσπαθώντας να αφήσω το σημάδι μου στον κόσμο… Κι αραδιάζω άδειες λέξεις, την μια δίπλα απ’ την άλλη, σε γεμάτα από μουτζούρες χαρτιά. Όσο ο καιρός περνάει, η έμπνευση μου στερεύει, μα δεν μπορώ να σταματήσω! Γιατί με κάθε μου κείμενο, μαζεύω κι ένα κομμάτι της καρδιάς και της ψυχής μου, που έχει σπάσει… Οι σελίδες μου γεμίζουν κάτω από το φως της Σελήνης και οι τοίχοι ψιθυρίζουν τις λέξεις μου, και με τρελαίνουν! Μα κανένας δεν μπορεί να τιθασεύσει της Υλαγιαλή…
Να το ξέρεις, δεν θα γράψω ποτέ αυτό που θέλεις να ακούσεις. Οι λέξεις μου πονάνε, και κανείς δεν ξεφεύγει απ’ το χαρτί μου…
Βρήκα ένα μέσο να εκφράζομαι. Το κάνω για εμένα και για αυτόν και θα έφτανα στα άκρα μα τα άκρα μου όταν γράφω ανατριχιάζουνε! Έκατσα κι έγραψα γι’ αυτόν κάτι πανέμορφο, μα δεν με έβγαλε ποτέ πουθενά, γιατί ζωγράφισα με λέξεις που ερωτεύτηκαν πιο πολύ εκείνον, απ’ ότι ποτέ του εκείνος εμένα… Όμως τον έχω κάνει σύνθημα του ανεκπλήρωτου έρωτα, και σε όσους με ρωτάνε σε ποιον αφιερώνω τις λέξεις μου, λέω πως γράφω για μια ιδέα, γιατί τρέμω να προφέρω τ’ όνομά του… Και τον κρύβω λίγο- λίγο, πίσω από κάθε μου λέξη…
Βρήκα ένα μέσο για να εκφράζομαι… Γράφω. Γράφω γιατί το έχω ανάγκη να με περιγράφω μέσα από αυτές τις γραμμές. Γιατί το χρωστάω σε όσους δεν είναι καλά. Γιατί είναι ο τρόπος μου ν’ αντέξω το χάος. Γιατί φοβάμαι τις αμαρτίες μια αιματηρής εφηβείας, τους εφήμερους έρωτες και τους ηλεκτρισμένους υπαινιγμούς.
Μετατρέπω τις σκέψεις μου σε λέξεις, γιατί η τέχνη ρέει στις φλέβες μου, κι όσο το στυλό στραγγαλίζω, αιμορραγώ μελάνι! Γιατί ο πόνος μου είναι θέατρο χωρίς θεατή. Γιατί κυνηγάω πεφταστέρια, και εύχομαι να μην με φθείρει ο χρόνος, και να βρω, επιτέλους, την δύναμη ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου. Γιατί στέλνω γράμματα στην ανθρωπότητα, απευθυνόμενη σε όσους ζούνε στην σκιά της Σελήνης. Στους αθεράπευτα ερωτευμένους, σε όσους δεν σταματάνε να ελπίζουν. Σε όλους τους μεγάλους ανθρώπους που ζούνε στην μικρό, αυτό κόσμο, για να τους ρωτήσω πότε ήταν η τελευταία φορά που ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι, και τι πιστεύουν πως είναι έρωτας, τελικά. Γράφω για να βρω τον χαμένο εαυτό μου, και να ξεφύγω επιτέλους από τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι και από αυτή την καταραμένη μάσκα! Γιατί πρέπει να καταγράψω τις αμαρτίες μου πριν τις αποτάξω…
Γράφω για να ζητήσω μια χάρη… όσοι έχουν πλέξει την θηλιά να την αφήσουν στο συρτάρι μέχρι αύριο.
Αγγελική Τζολοπούλου
Το όνομά μου είναι Αγγελική. Τζολοπούλου Αγγελική. Μένω στην Θεσσαλονίκη και είμαι 16 χρονών! Αθεράπευτα ερωτευμένη με το θέατρο, τον χορό και την μουσική, σχεδόν μονίμως χαμένη στις σκέψεις μου ή στις σελίδες ενός βιβλίου, προσπαθώ να ζήσω τα όνειρα μου! Τα υπόλοιπα; Υπομονή, και θα τα μάθετε μέσα από τα άρθρα μου!
