Η λογική

Δεν είναι όλα δαίμονες που αλωνίζουν ξεδιάντροπα απόψε έχοντας πιάσει θέση στον εξώστη. Μήτε φαντάσματα του χθές πού γελούν ειρωνικά παίζοντας με του νου τα ανοιχτά παράθυρα.

Υπάρχει ξέρεις και η φωνή της λογικής, εκείνες οι ήρεμες λευκές σκέψεις που καταλαγιάζουν τον πανικό και τον φόβο της ψυχής, αυτές που σε αγκαλιάζουν γαλήνια και ισορροπούν την βελόνα του παλμογράφου.
Ενίοτε το χρωστάς στον εαυτό σου να δείς την φωτεινή πλευρά μέσα από το σκοτάδι.

Καταστάσεις περίεργες και δύσκολες πάνω από τις δυνάμεις μας, αστάθμητοι παράγοντες που αποφασίζουν για εμάς εξουσιάζοντας ζωές, πού ακόμη και με το έτσι θέλω μας σκεπάζουν με ένα σκούρο πέπλο τόσο ανάλαφρο στο μάτι μα τόσο βαρύ στους ώμους κάποιου, λες και ζυγίζει τόνους.

Καταστάσεις δύσκολες λοιπόν και περίπλοκες, ακόμη και για δυνατούς λύτες που τελικά μας βυθίζουν στη θλίψη.

Όσο να φωνάζει η ψυχή κανείς δεν την ακούει ή μάλλον κανείς δεν μπορεί να την βοηθήσει, η λύτρωση που λαχταρά αργεί πολύ ακόμη να έρθει καί το φώς ίσα μια κουκκίδα άπιαστη,τόσο μακριά και μικρή φαντάζει μα συνάμα εδώ τόσο κοντά για να σου δώσει ελπίδα, να νιώσεις λίγη θέρμη και δύναμη να παίρνεις.
Συντροφιά και δύναμή σου η θύμηση να είναι και τα λόγια ψυχής που ειπώθηκαν.

Λόγια που ικανά θα σταθούν αλώβητη να βγείς από ετούτο το πέπλο και την κουκκίδα ετούτη μια μέρα ως ήλιο μεγάλο ν’ανταμώσεις.

Στέλλα Α.