Μέρες που πέρασαν και δε γυρίζουν πίσω
Μέρες που χάσαμε και δε γυρίζουν πίσω..
Στιγμές που θέλουμε να διαγράψουμε από το καταγραφικό του χρόνου.
Μέρες που η ένταση και τα νεύρα κυριάρχησαν και λόγια ξεστομίστηκαν σκληρά και άδικα.
Μήνες που προσκολλημένοι στο γινάτι και τον εγωισμό μείναμε μακριά από τους αγαπημένους μας , φοβούμενοι μη μας ταπεινώσει η άφατη εν τέλει συγγνώμη.
Γράμματα που μείνανε κλεισμένα στα συρτάρια, χωρίς να ταχυδρομηθούν.
Μηνύματα που θυσιάστηκαν στο βωμό του backspace.
Τηλεφωνήματα που δεν έγιναν ποτέ γιατί “δεν ήταν η σειρά μου να πάρω”.
Χαμόγελα που συγκρατήθηκαν κάτω από τη μάσκα μιας μουτρωμένης καρικατούρας, υποχωρώντας στην ηλίθια παρερμηνεία της κόντρας.
Αιτήσεις που δε συμπληρώθηκαν.
Μηχανογραφικά δελτία που συμπληρώθηκαν καθ’ υπαγόρευσιν.
Ώρες που η ραστώνη και η φυγοπονία κέρδισαν τη σύνεση και την προκοπή και στοίχισαν την επιτυχία, διαγράφοντας άλλες ρώτες στη ζωή.
Ταξίδια που δεν έγιναν εξαιτίας μιας ατελείωτης αναβολής.
Βόλτες που έμειναν στα λόγια.
Καφέδες που χύθηκαν στη χοάνη του “τα λέμε”.
Φιλιά που δε δόθηκαν, κρατώντας τα σώματα κολλημένα και τα στόματα μισάνοιχτα κι ανίκανα να ψελλίσουν το “σε θέλω” και το “σ ‘αγαπώ”.
Βήματα απλά, μικρά, εύκολα, που από φόβο δεν έγιναν, κρατώντας την ευτυχία μια δρασκελιά μακριά.
Πόση ζωή ακόμη μας παίρνει να χάσουμε από φόβο;
Το κρουαζιερόπλοιο της ζωής έχει one way ticket.
Και πλήρωσες γι’αυτό πολλά.
Μην ξεχνάς ν’απολαμβάνεις τον ήλιο κάθε πρωί, να γεύεσαι την αλμύρα της θάλασσας, να καλημερίζεις με χαμόγελο τους συνεπιβάτες σου.
Σε κάθε λιμάνι να παραμένεις όσο του πρέπει και να μαζεύεις αγάπης σουβενίρ.
Να μένεις σε καμπίνα δίκλινη.
Το συγκάτοικο σου να τον διαλέξεις για να ταξιδέψετε μαζί μέχρι το τέλος, για παρέα στο ξεφάντωμα και στη γιορτή, για στήριγμα και προστασία στην αντάρα και τη θαλασσοταραχή.
Τι κι αν είσαι στα μισά του ταξιδιού. Ποτέ δεν είναι αργά να γραφτείς στη λίστα επιβατών του πλοίου της αγάπης.
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
