Χριστούγεννα, με ψυχές ανοιχτές

Άλλη μια φορά, άλλη μια χρονιά, πλησιάζει στο τέλος της.

Η πόλη γέμισε χαρούμενα, λαμπερά φώτα, ανθρώπους που προσπαθούν να ενταχθούν στην χαρά, να κλέψουν ένα κομμάτι της.

Να βουτήξουν στο όνειρο, να αφήσουν στην άκρη τα δύσκολα, να προσποιηθούν την ευτυχία.

Παρατηρώ τα πάντα, αφήνομαι στις σκέψεις μου. Αρνούμαι να ενταχθώ, να προσποιηθώ.

Αρνούμαι…

Λες και έχω σπάσει εμένα, σε τρία κομμάτια.

Το ένα, το ‘χω αφήσει στα παιδικά μου χρόνια. Εκεί, που μπορεί να μην υπήρχε ένα λαμπερό δέντρο, στο δωμάτιο, αλλά ένα μικρό πεύκο ή ένα κομμάτι από πεύκο που την τελευταία στιγμή γέμιζε με ότι υπήρχε για να θυμίζει Χριστούγεννα!

Εκεί, που οι προετοιμασίες γίνονταν την τελευταία στιγμή, αλλά η αγάπη πάντα περίσσευε.

Η αγάπη…

Η ανάγκη να προσφέρεις, να μην αφήσει κανέναν να νιώσει μόνος του!

Το άλλο, το δεύτερο κομμάτι, έχει μείνει μερικά χρόνια πίσω.

Εκεί που τα παιδικά χαμόγελα και οι αγκαλιές έδιναν αξία στις μέρες.

Εκεί που το δέντρο γέμιζε κρυφά με δώρα την παραμονή του Νέου Χρόνου.

Εκεί που ο καφές είχε άλλη γεύση.

Εκεί που οι μυρωδιές πλημύριζαν το σπίτι.

Εκεί που η χαρά γιόρταζε και η προσφορά φόραγε τα καλά της!

Το τρίτο κομμάτι…

Μα αλήθεια, ήρθαν τα Χριστούγεννα;

Και που πήγαν τα φώτα της γιορτής;

Γιατί οι δρόμοι δεν έχουν την ίδια λάμψη;

Γιατί φοβάσαι να επισκεφθείς  το κέντρο της πόλης;

Για να μην ζωστείς από τύψεις;

Για να μην αναγκαστείς να στρέψεις το βλέμμα από τα χαρτόκουτα;

Για να μην αντικρίσεις ανθρώπινες φιγούρες να τρέμουν από το κρύο;

Τα σπίτια είναι στολισμένα, μα αρκετά από αυτά δεν έχουν το χρώμα της γιορτής αυτής.

Δεν στερέψαμε από αγαθά!

Όχι, η κρίση δεν είναι στο τραπέζι μας, στην ψυχή μας είναι!

Γιατί καθετί έχασε το νόημα του και εμείς κάθε αξία.

Τι γιορτάζουμε αλήθεια;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ;

Τι λείπει από τους ανθρώπους;

Σίγουρα όχι ένα ακριβό δώρο ή μια πανάκριβη λαμπερή έξοδος.

Η αγάπη λείπει.

Αυτή που σε στρέφει σε αυτούς που έχουν ανάγκη.

Σου ‘χει τύχει ποτέ να μην ξέρεις πώς να αντιδράσεις βλέποντας νέους ανθρώπους στο κρύο, με θλίψη στα μάτια να ψελλίζουν για βοήθεια και να σου εύχονται καλά Χριστούγεννα;

Σιγά το πρωτότυπο θα πεις!

Μα γύρισες να κοιτάξεις έναν;

Το τρίτο κομμάτι, κρύβει φόβο για το αύριο, για την προσωρινή λάμψη της πόλης.

Μα κρύβει και ελπίδα.

Ελπίδα, πως ακόμα δεν χάθηκαν όλα. Πως θα ταΐσουμε την σκέψη μας λίγο αυτές τις μέρες και όχι μόνο το στομάχι μας!

Αδυνατώ να συνδέσω τα κομμάτια μεταξύ τους.

Δεν θέλω να επιστρέψω στο πρώτο ή στο δεύτερο

Θέλω να νιώσω τώρα, όπως τότε και να μεταδώσω το συναίσθημα σε όσους αγαπώ.

Μπορεί και εκείνοι με την σειρά τους να κάνουν το ίδιο και οι δικοί τους άνθρωποι το ίδιο και το ίδιο,  ώσπου μια πόλη να αρχίσει να σκέφτεται  τι μπορεί να προσφέρει!

Αυτή, είναι και η ευχή μου για αυτές τις ημέρες.

Να γεμίσουμε ανθρώπους που ανοίγουν την αγκαλιά τους, που προσφέρουν!

Αν και απομακρύνθηκα αρκετά από το πρώτο μου κομμάτι, είναι το δώρο που ζήτησα από τον δικό μου Άγιο Βασίλη!

Μια πόλη, σαν μια αγκαλιά που γιατρεύει κάθε σημάδι της ψυχής!

About Μαρία Βουζουνεράκη

Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!

View all posts by Μαρία Βουζουνεράκη | 117 posts