Πρέπει πια να είσαι ειλικρινής με το μοναδικό άνθρωπο που είναι στο πλάι σου μέρα και νύχτα. Ξέρεις, πρέπει να καταλάβεις πως είναι μονόδρομος αυτό. Αν επιλέξεις να τον προσπεράσεις, η κατάληξη θα είναι οδυνηρή για’ σένα, αργά ή γρήγορα.
Πλησίασε έναν καθρέφτη. Εκεί θα βρεις όλη σου την αλήθεια. Στην εικόνα που αντικρύζεις κάθε φορά που στέκεσαι μπροστά του. Θα σκέφτεσαι σίγουρα, ότι περνάς μπροστά από καθρέφτη αρκετές φορές μέσα στην μέρα, τι θα άλλαζε τώρα; Άραγε όμως, πόσες φορές έχεις πραγματικά προσέξει το είδωλό σου; Την αλήθεια; Δεν το έκανα ούτε εγώ. Κοίταζα μόνο αλλά δεν έβλεπα, δεν ήθελα να δω.
Πόσες φορές άκουσες τι είχαν να σου πουν εκείνοι οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια σου; Τους κάλυπτες κι αυτούς κι όλα καλά… ήταν όμως;
Πότε θυμάσαι να στάθηκες μπροστά του χαμογελώντας τελευταία φορά; Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς, είμαι σίγουρη. Δε σε κατηγορώ, ούτε κι εγώ το έκανα άλλωστε.
Πόσα πρωινά έφτασες μπροστά του, μετά από ελάχιστη ώρα ύπνου, να αναρωτιέσαι πώς θα τη βγάλεις και σήμερα; Λίγο παγωμένο νερό στο πρόσωπο, ήταν η λύση σου, ένας δυνατός καφές με μπόλικα τσιγάρα να τον συνοδεύουν και πάμε πάλι. Η μέρα σε περιμένει. Όλοι σε περιμένουν. Κι εσύ έχεις αργήσει.
Και κάπου στα μισά της μέρας, εκεί ανάμεσα σε ένα μικρό διάλειμμα που σου μοιάζει με όαση, μέχρι την επόμενή σου υποχρέωση, θα περάσεις φευγαλέα από μπροστά του, έτσι για να βεβαιωθείς πως είναι όλα στη θέση τους πάνω σου. Όλα, εκτός από τις δυνάμεις σου, που αρχίζουν να σε εγκαταλείπουν.
Κουράστηκες; Σήκω, δεν υπάρχουν περιθώρια για αυτό. Δε γίνεται να κουραστείς εσύ, δεν επιτρέπεται. Η μέρα δεν έχει τελειώσει. Και θα σηκωθείς, γιατί ακόμα έχεις αποθέματα. Για πόσο όμως; Αναρωτήθηκες;
Επιτέλους βραδιάζει. Η μέρα σου κλείνει, όχι όμως και τα μάτια σου. Αυτά αρνούνται πεισματικά. Κι εκεί που εξαντλημένη ετοιμάζεσαι να παραδοθείς, μια σκέψη, μια φευγαλέα σκέψη από αυτές που σε βασανίζουν, θα βρει τον τρόπο να σε αναστατώσει πάλι.
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζει να διαγράφεται… Καθημερινά, αφήνοντας τα σημάδια του στο είδωλό σου, εκείνο που αρνείσαι να δεις.
Πότε επιτέλους θα αποφασίσεις να του χαρίσεις μια ματιά σε βάθος; Προσπαθεί να σου μιλήσει χρόνια τώρα, κι εσύ μονίμως απασχολημένη, με όλους τους άλλους εκτός από εκείνο. Σου φωνάζει πως λυγίζει κι εσύ στρέφεις το κεφάλι αλλού.
Είναι ο άνθρωπος σου, είναι εσύ!
Οφείλεις να τον νιώσεις. Να τον ακούσεις.
Τώρα. Όχι αύριο. Όχι αργότερα.
Περίμενε πολύ γι’ αυτό, δεν νομίζεις;
Σε στήριξε, αντέχοντας να μπαίνει πάντα τελευταίος στη λίστα των προτεραιοτήτων σου κι ας έπρεπε να είναι ο πρώτος. Τα όρια και οι αντοχές όμως, κάποτε εξαντλούνται.
Δώσε μου μια υπόσχεση λοιπόν!
Χάρισε του μια έκπληξη.
Δοκίμασε να σβήσεις απλά την άχνα που έχει σχηματιστεί στον καθρέφτη και δες το είδωλό σου τώρα καθαρά. Καθαρά και σε βάθος. Κι αν μπορείς χαμογέλασέ του. Το περιμένει από’ σένα καιρό. Θα εκπλαγείς κι εσύ με αυτό που θα νιώσεις την ώρα που θα αρχίσει και πάλι να ζει και θα συγχρονίζει τις ανάσες του μαζί σου.
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
