Οι συμπληγάδες του προσωπικού χρέους και της ευχαρίστησης φωτισμένες από τον λύχνο της μοναξιάς
Χαίρετε. Από καιρού εις καιρόν ανατρέχω σε πηγές της αρχαίας και νέας ελληνικής λογοτεχνίας όταν σκέψεις και ερωτήματα εμφανίζονται ενοχλητικά μπροστά μου. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια να γεννιούνται ακόμα περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις αλλά για αυτό δεν φταίνε οι δόλιοι που τα γράψανε αλλά το ξερό μου το κεφάλι. Σε μια από τις βόλτες στα σοκάκια της ποίησης αντάμωσα μεταμεσονύχτια δυο κάμαρες με το λυχνάρι αναμμένο. Η μια του Καβάφη, η άλλη του Παλαμά. Το θέμα που τους βασάνιζε κοινό. Αναπόληση της ζωής που κάνανε και η αντιμετώπιση της μοναξιάς τους.
Άτιμη τέχνη η γνήσια ποίηση και ζόρικη. Δεν χωρούν φλυαρίες, δεν χωρούν ξεστρατίσματα του νου και της ψυχής. Θέλει γενναιότητα και χειρουργική ακρίβεια. Ο Παλαμάς αντιμετωπίζει τη ζωή ως σύνολο ανεκπλήρωτων απωθημένων που θυσιάστηκαν για χάρη της Τέχνης και της προσωπικής κοσμοθεωρίας του ποιητή. Η ζωή, οι επιλογές, οι πράξεις ή οι μη πράξεις γίνονται αντιληπτά μέσα από τον φακό του χρέους. Θυσιάζεις τη ζωή σου και τον εαυτό σου στις ανώτερες ιδέες σου, όποιες και αν είναι αυτές. Από την άλλη πλευρά ο λάγνος Αλεξανδρινός έχει μια διαφορετική προσέγγιση. Ζήσε, γεύσου τις ηδονές που λαχταράς, αποδέξου τον πόνο και τις πίκρες που φέρνει η απώλεια της νιότης σου και των αγαπημένων σου προσώπων. Μην αφήνεις απωθημένα, μην έχεις καημούς που σου τρώνε τα σωθικά. Μην ξεχνάς ότι η ζωή είναι ένα σύντομο πέρασμα και σε αυτό το ταξίδι δεν έχεις χρόνο για πισωγυρίσματα.
Μπροστά μας θα εμφανίζονται διαρκώς ερωτήματα. Ποια ζωή θες να ζήσεις αλήθεια; Πόσες θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις για ιδέες και πρόσωπα; Πόσες αρχές και κοινωνικές συμβάσεις είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις για την αγάπη, τον έρωτα, την ηδονή; Η μοναξιά σου είναι επιλογή ή ανάγκη και πως αναμετριέσαι με τον εαυτό σου, τα θέλω σου, τα πρέπει σου την ώρα που είσαι μόνος ή μόνη. Εν τέλει στο βιβλίο της ζωής σου είσαι εσύ ο συγγραφέας, είναι δικιά σου η πλοκή ή γράφεις καθ’ υπαγόρευσιν των άλλων ; Δεν θα βαρεθώ να το γράφω. Δεν είναι βαριά φιλοσοφία, είναι απλά υπαρξιακά ερωτήματα. Είναι οι συμπληγάδες πέτρες του χρέους και της προσωπικής ευχαρίστησης και εσύ ψάχνεις τρόπο να περάσεις αλώβητος. Αμ δε. Όλοι έχουμε γκρεμοτσακιστεί κάποια στιγμή. Θυσιάσαμε τα θέλω μας για τα πρέπει, ή αγνοήσαμε τα πρέπει για τα θέλω με συνέπειες.
Να με πάρει ο γεροδιάολος, πάλι ξεκίνησα για απαντήσεις και καταλήγω να σας γανώνω το κεφάλι με ερωτήσεις. Αν θέλετε τις προσπερνάτε, αν θέλετε τους αφιερώνετε χρόνο. Αυτή είναι και η ευχή και η κατάρα της ζωής. Στο τέλος της ημέρας ότι αν γράψουν και αν σας πούνε οι άλλοι, αλήθειες ή ψέματα, κολακείες ή κατηγόριες, εσείς και μόνο εσείς θα κοιταχτείτε στον καθρέπτη και θα κάνετε τον λογαριασμό της δικιάς σας ζωής. Γιατί μπορούμε στο φως της μέρας να ντύνουμε με όσες φορεσιές λογικής , δικαιολογιών και ψεμάτων τη ζήση μας. Αλλά το βράδυ στο φως του λυχναριού αυτή εμφανίζεται μπροστά μας γυμνή. Είναι αυτή η γύμνια καταραμένα λυτρωτική.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος