Και τι είναι τελικά ο χρόνος;
Θαρρώ, μια αόριστη στιγμή, αόρατη στο πέρασμά της.
Σε ταυτόχρονη και παράλληλη τροχιά η συμπόρευση μαζί του.
Ευλογημένοι, όσοι την έζησαν ατόφια και τη ρούφηξαν μέχρι το μεδούλι της.
Πόσο τυχεροί, όσοι αντιλήφθηκαν τον αέναο και ασίγαστο κρυφό ενιαυτό στην πλήρη του διάσταση.
Πόσο ισχυροί όσοι γνωρίζουν ότι ξοδεύεται αξόδευτα.
Πάντα, θα νομίζεις ότι σ’ εξαργυρώνει αλλά εσύ θα συνεχίζεις να χρωστάς.
Οφειλές ανοιχτές σε ακάλυπτες επιταγές με προθεσμίες ασφυκτικές, ζωές δανεικές και ανάσες δανεισμένες.
Κοιτώντας πίσω, να παραδέχεσαι τα λάθος βήματα, τις βιαστικές επιλογές, τις χαμένες στιγμές.
Να ανασαίνεις ανεκπλήρωτα όνειρα και σιωπηλές επιθυμίες.
Να εναλάσσονται αυγές και δύσεις.
Όλα τους, με φως και σκοτάδι, γεμάτα ευγλωττία ιδιάζουσα.
Και ο χρόνος, πανδαμάτωρ αιώνιος, να χαράσσει τροχιές νοητές με ταχύτητα φωτός πάνω στην αργή μας επίπλαστη αίσθηση.
Για δες τον!
Κοίτα πώς περνάει πάνω από τα κεφάλια μας.
Έξω από το σώμα μας.
Μέσα από τα μάτια μας…
Ζωή Παπατζίκου
London Grammar – Wasting My Young Years [Official Video] – YouTube
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
