Ίσως, αν δε σε ήξερα τόσο καλά, αν δεν είχες εξαλείψει και τα τελευταία μου υπολείμματα εμπιστοσύνης σε εσένα, οι προσπάθειες σου αυτές να με έβρισκαν πιο ευάλωτο. Ίσως, αν πίστευα πως όντως έχει απομείνει μέσα σου κάτι από τότε, πως νιώθεις ειλικρινά έστω και τα μισά από όσα λες, τελικά να λύγιζα και να ενέδιδα στον πειρασμό αυτό για μια τελευταία συνάντηση.
Ξέρεις όμως κάτι; Γνωρίζω πια πολύ καλά, ότι και πάλι βρήκες έναν τρόπο για να ζήσεις τη στιγμή, όχι για να επενδύσεις σε αυτή. Είμαι πλέον σίγουρος, πως για άλλη μια φορά επιδιώκεις να αντλήσεις λίγη ενέργεια από τα γνωστά, τα σίγουρα, τα ασφαλή. Πως προσπαθείς να χαρίσεις λίγες αποχρώσεις αισιοδοξίας στην ξεθωριασμένη σου καθημερινότητα, κι έπειτα να χαθείς και πάλι στο ζοφερό σκοτάδι σου.
Πέρασα κι εγώ από το σκοτάδι αυτό, θυμάσαι; Μαζί περάσαμε. Συνήθισα κι εγώ να επιστρέφω στο δολοφόνο της αθωότητας μου και να ξύνω την πληγή. Να αντλώ στιγμές κι αισθήματα από το απραγματοποίητο εκείνο όνειρο και αφού θεραπεύσω το μέσα μου, να συνεχίζω κυνικός και αδιάλλακτος την πορεία μου στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχρής πραγματικότητας.
Κάπου στην πορεία όμως, άλλαξα, μεγάλωσα. Έμαθα να ξεχωρίζω τη φόρτιση από το συναίσθημα και να διαχωρίζω την ελπίδα από την εμμονή. Συνήθισα να στηρίζομαι στα τρεμάμενα πόδια μου και να ξορκίζω την απατηλή μοιρολατρία. Σταμάτησα να παραμυθιάζομαι για μια μελλοντική ευτυχία υπό προϋποθέσεις και ξεκίνησα να χτίζω κάθε μου όνειρο βασισμένος στα δεδομένα και τις δυνατότητες της στιγμής.
Μη μου μιλάς λοιπόν για το όνειρο. Μην προσπαθείς να ξυπνήσεις ξεθυμασμένα συναισθήματα και μην επιδιώκεις να με φορτίσεις ανακαλώντας στη μνήμη μου πράγματα και αναμνήσεις από τότε. Τελείωσα με το τότε. Το έζησα, το πίστεψα, ξενύχτησα μαζί του, πάλεψα γι’ αυτό· και όταν τελικά ξύπνησα το είδα αποτυπωμένο υγρά στο άδειο μου μαξιλάρι μαζί με τις πεθαμένες μου ελπίδες. Στο μαξιλάρι αυτό που κρατούσα τόσους μήνες κενό, όσο εσύ ξημεροβραδιαζόσουν αλλού.
Αποδέσμευσε την ευτυχία σου από την παρουσία μου κορίτσι μου και απεξάρτησε τη μορφή μου από τη σκέψη σου. Σταμάτα να αναλώνεσαι στα περασμένα και βρες επιτέλους τη δύναμη για το επόμενο βήμα σου. Η ζωή βρίσκεται εκεί έξω και για κάθε στιγμή που της στερείς, εκείνη θα σε εκδικείται με άλλη μια. Κάνε μια καινούργια αρχή απαλλαγμένη από την ασφάλεια και τις σίγουρες λύσεις κι έννοια σου, εγώ θα χαίρομαι για’ σένα από κάπου μακριά.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
