15 Δεκεμβρίου 2018
Share

Περιμένω

Ο αέρας πλέκει όνειρα.

Η γη φοράει ελπίδες.

Η φωτιά, ξενιτιά μου.

Το νερό, η ουσία μου.

Εσύ μες στο εγώ κι εγώ υποκύπτω.

Σήμερα.

Όλα συμβαίνουν σήμερα.

Πρόσωπα.

Πρόσωπα παντού.

Κοντοστέκομαι.

Παρατηρώ.

Χάνομαι.

Σιωπώ.

Βρυχηθμοί οι ανάγκες μου.

Τις ακούω προσπερνώντας τες.

Εσύ.

Εμείς.

Αυτοί.

Όλοι μας μια μάζα.

Συγκρούομαι εντός μου.

Φλέγομαι εκτός (και επί τα αυτά).

Απόστροφοι, αποσιωπητικά, τελείες κι αγκύλες το εδώ.

Αφηρημένα κι αόριστα το εκεί.

Μια στιγμή αιωνιότητας η λέξη.

Το άγγιγμα.

Η μοναξιά.

Κι η μοναξιά κρύβει τα χρώματα.

Εκεί που ξαπλώνω τις σκέψεις μου

μήπως και καταφέρω να χρωματίσω τη ζωή μου.

Σαν ένα μικρό παιδάκι λαχταρώ την αγκαλιά.

Και πάντα περιμένω.

Σαν τον πολύφυλλο ανθό της ζωής μου που προσμένει το φως.

Περιμένω.

Maria Voulgari

About Μαρία Βούλγαρη

















Μπορεί επίσης να σας αρέσει