Θα ‘μουν δε θα ‘μουν στα οκτώ όταν εκσφενδόνισα τον πρώτο μου διαβήτη.
Ένα κύκλο σωστό, ποτέ δεν μπορούσα να φτιάξω.
Εκνευριζόμουν αφάνταστα με τις διπλές γραμμούλες, με τα σημεία που έμεναν ανοιχτά, με εμένα που δεν κατάφερνα να κρατήσω τον διαβήτη μου σωστά και απλά να τον περιστρέψω για να μπορώ να καμαρώσω έναν σωστό κύκλο!
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά!
Όλη μου η ζωή, μια προσπάθεια να σχηματίσω κύκλους, όμορφους κύκλους, χωρίς διπλές γραμμές, χωρίς κενά.
Κάθε φορά που το αποτέλεσμα των πράξεων μου, πλησίαζε το επιθυμητό, νόμιζα πως τα ‘χα καταφέρει.
Αμ δε!
Όλοι μου οι κύκλοι είχαν ατέλειες. Ότι και αν έφτιαχνα δεν γέμιζε την ψυχή μου, δεν μου έδινε την ικανοποίηση που δίνει η ολοκλήρωση μιας προσπάθειας, όσο και αν στους άλλους έμοιαζε να τα ‘ χω καταφέρει άλλη μία φορά.
Πέρασαν ένα σωρό άνθρωποι από την ζωή μου. Άλλοι για μια βόλτα, άλλοι για λίγο παραπάνω.
Άλλους έδιωξα, άλλους θέλησα να κρατήσω με το ζόρι, άλλους τους άφησα να νομίζουν πως με ξέρουν και άλλους πως με «έχουν».
Καθένας από αυτούς, ένας μικρός κύκλος , που άφηνε πάντα την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Πολλά από εκείνα τα βράδια που συντηρώ αγρύπνιες ,φέρνω τους περαστικούς στο μυαλό μου και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μοιράζεσαι πράγματα, να αισθάνεσαι και ξαφνικά να φτάνεις να αναρωτιέσαι που πήγαν όλα αυτά.
Κοιμάμαι σχεδόν πάντα ήσυχη, γιατί ξέρω πως δεν είχε μείνει κάτι άλλο να πράξουμε, έτσι η ζωή που ξέρει καλύτερα, έκλεινε τους κύκλους μου.
Τα χρόνια πέρασαν.
Ένα σωρό από γεγονότα ήρθαν να μου αποδείξουν πως ότι μένει ανοικτό, με κάποιο τρόπο πρέπει να κλείσει, να ολοκληρωθεί.
Έτσι ένας – ένας οι άνθρωποι μου, αυτοί που με σημάδεψαν, αυτοί που αναρωτήθηκα που πήγαν, άρχισαν να εμφανίζονται με άσχετες αφορμές.
Ακόμα κύκλους μετράω, ακόμα κύκλους κλείνω.
Δέχομαι κάθε ολοκλήρωση σαν ευλογία, ακόμα και αν το αποτέλεσμα είναι βαρύ και πονάει.
Για αυτό δεν θύμωσα όταν ένας από τους ανθρώπους που ήθελα να δω, να ζητήσω συγνώμη, να αγκαλιάσω ήρθε για να «φύγει» για πάντα.
Ήρθε για να με χαιρετήσει.
Έτσι έπρεπε να γίνει.
Για αυτό δεν πανηγυρίζω, κάθε που μια «επιστροφή» μου ξυπνάει ότι πιο αγνό, αθώο έχω κρύψει μέσα μου.
Κάθε τι που έμεινε μισό, έρχεται να με ολοκληρώσει. Αν γινόταν νωρίτερα, όταν αναρωτιόμουν, δεν θα είχε αξία τελικά.
Ο χρόνος ξέρει καλύτερα από εμάς και το αποδεικνύει περίτρανα!
Έτσι πρέπει να γίνει.
Προσπαθώ να μετρήσω πόσους διαβήτες πέταξα στα σκουπίδια, νομίζοντας πως φταίνε εκείνοι.
Πασχίζω να θυμηθώ τι έχω αφήσει ανοιχτό.
Μέρες, μήνες τώρα, σπάω το κεφάλι μου αν μέσα στον μεγαλύτερο κύκλο μου, σχεδίασα πολλούς μικρότερους.
Προσπαθώ να μαντέψω τι έχω να περιμένω.
Γιατί λίγο με τρομάζει η σκέψη, πως πλέον χαράζω ευθείες, επιμένω να χαράζω ευθείες ενώ η ζωή κάνει κύκλους.
«Κατά τον Ευκλείδη (Στοιχεία, βιβλίο πρώτο),
Κύκλος εστί σχήμα επίπεδον υπό μιας γραμμής περιεχόμενον [ή καλείται περιφέρεια], πρός ήν αφ’ενός σημείου τών εντός τού σχήματος κειμένων πάσαι αι προσπίπτουσαι ευθείαι [πρός τήν τού κύκλου περιφέρειαν] ίσαι αλλήλαις εισίν. Κέντρον δε τού κύκλου το σημείον καλείται. Διάμετρος δε του κύκλου εστίν ευθεία τις διά τού κέντρου ηγμένη και περατουμένη εφ’ εκάτερα τά μέρη υπό τής τού κύκλου περιφερείας, ήτις καί δίχα τέμνει τόν κύκλον».
Λογικά λοιπόν, μπορεί να μην τα κατάφερνα, μπορεί οι κύκλοι μου να είχαν ατέλειες, μα μπορούσες να βρεις το κέντρο, την διάμετρο, την περιφέρεια τους.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τολμηρό που αποφάσισε να χαράξει ευθείες.
Άλλωστε, η ζωή η ίδια έρχεται να κλείσει ότι αφήνουμε ανοιχτό.
Λειτουργεί σαν ένας μεγάλος κύκλος, που μέσα του περιέχει πολλούς μικρότερους, αυτούς του έρωτα, της αγάπης, της οικογένειας, της φιλίας.
Κάπου διάβασα πως, οι κύκλοι της ζωής μας ανοίγουν ο ένας μετά τον άλλο και πολλές φορές ο ένας τρυπώνει μέσα στον άλλο, αλλάζοντας την τροχιά του πρώτου.
Κύκλοι που μας σημαδεύουν, που μας μαθαίνουν, που υπάρχουν όσο δεν χαράζουμε την ένωση τους.
Κύκλοι ζωής…
Εναλλασσόμενοι και καθοριστικοί.
Δικοί μας!
Μάλλον δεν ήταν και τόσο χρήσιμοι εκείνοι οι διαβήτες.
Μάλλον θα καταρρίπτονται συνεχώς όλα τα θεωρήματα που είχα κατά νου.
Μάλλον δεν είναι και τόσο άσχημο να χαράζω ευθείες, αφού ότι άφησα ανοικτό έρχεται και «κλείνει» σιγά – σιγά.
Κάποιος ξέρει καλύτερα από εμάς!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
