Ζεστασιά, γαλήνη κι αγάπη διάχυτη παντού. Σαν να ανάβουν τα φώτα της ψυχής ξαφνικά.
Όλα τα σπίτια στολισμένα και το μόνο που θέλεις είναι να ρουφήξεις όλη αυτή την ομορφιά, πριν γδυθούν πάλι και επιστρέψουν στους κανονικούς τους ρυθμούς.
Ο χρόνος σταμάτησε για μένα λίγα χρόνια πίσω.
Το μόνο που μου θυμίζουν οι γιορτές αυτές, είναι όλα όσα θέλω να ξεχάσω. Αδυνατώ!
Κάθε τέτοιες μέρες παλεύω να ξεπαγώσω την καρδιά μου, όμως αδυνατώ.
Και φορώ μια μάσκα γιορτινή, για να μην πληγώνω τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Να περάσουν οι μέρες μόνο θέλω.
Να επιστρέψουν όλοι και όλα σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Οι αποφάσεις είχαν παρθεί και τις ακολουθούσα απλά ανήμπορη να σου αλλάξω γνώμη.
Πρότεινες να φύγω. Να κάνουμε Χριστούγεννα μακριά κι ας ήξερες πως ήταν τα τελευταία μας μαζί. Κι ας έβλεπες πως προσπαθούσα να κερδίσω έστω ένα λεπτό παραπάνω κοντά σου πριν το οριστικό τέλος.
Δεν δεχόμουν. Δεν δέχτηκες την άρνησή μου κι εσύ…
Έπρεπε να περάσουμε καλά.
Να παραμείνουμε ήρεμοι.
Κι εγώ, να παρουσιάσω την εικόνα της καινούργιας μας ζωής, δελεαστική.
Αυτής που θα ξεκινούσε λίγους μήνες αργότερα.
Όλα σχεδιασμένα με κάθε λεπτομέρεια. Με μία διαφορά.
Δεν μπορούσες να με νιώσεις πια.
Κοντά μου, μόνο ένας άνθρωπος κι ας ήταν χιλιόμετρα μακριά.
Ο φύλακας – άγγελος της ίδιας μου της ζωής.
Μόνο εκείνη γνώριζε. Τα πάντα.
Δεν μου άφησε το χέρι ποτέ.
Πρέπει να την ευγνωμονείς γι’ αυτό.
Με έπεισε. Θα τα είχε όλα κανονισμένα.
Κι όταν σου ανακοίνωσα τελικά πως θα γίνει και αυτό το θέλημά σου ανακουφίστηκες.
Λειτουργούσα πια μηχανικά.
Πάγωσαν όλα μέσα μου τα Χριστούγεννα εκείνα.
Τα πολύχρωμα λαμπιόνια κάηκαν, αχρηστεύτηκαν.
Κι όλα μου τα Χριστούγεννα από τότε, είναι γεμάτα βαλίτσες.
Βαλίτσες που δεν γεμίζω εγώ.
Βαλίτσες που δεν έχουν προορισμό γιορτινό, ούτε και επιλεγμένο από μένα. Αυτός ήταν κλεισμένος από σένα.
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
AUTHOR
Μαράκι
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
(Διαβάστε το προηγούμενο μέρος εδώ: http://metaximas.org/2019/05/13/%CE%B8%CF%85%CE%BC%CF%8C%CF%82/ ) Όλο το φταίξιμο δικό μου, αν είχα καλέσει τον γιατρό όταν αρρώστησες θα ήμασταν σήμερα […]
Οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς είχαν επιφέρει θετικά αποτελέσματα στη ζωή της Έλλης, το σημαντικότερο εκ των οποίων ήταν η επίτευξη οικονομικής άνεσης. […]