Παιχνίδια ζωής
Όλα ένα κλικ του μυαλού, ένα ανάποδο γύρισμα και έχεις φύγει.
Ξέρεις δεν απέχει πολύ η τρέλα από τη λογική, μια στιγμή μονάχα, ένα κλάσμα μακριά η μία από την άλλη, σε απόσταση αναπνοής και ανταλλάσουν κλέφτικες ματιές σα να είναι σε ετοιμότητα η μία να πνίξει την άλλη.
Κάπως σαν τις ανθρώπινες σχέσεις δηλαδή που ο ένας κοιτάει να κατασπαράξει τον άλλον.
Παιχνίδι θαρρείς και είναι και πρόκειται για επίδειξη ισχύος.
Έτσι λοιπόν και το μυαλό επεξεργάζεται χιλιάδες εικόνες και πληροφορίες, ερωτεύεται, κλαίει και πονάει, ζεί τα πάντα στο τέρμα.
Ξεχωρίζει και διαχωρίζει, αγαπάει και μισεί ακριβώς όπως η ψυχή και η καρδιά, μόνο όμως που το μυαλό είναι αυτό που ξεκαθαρίζει τις καταστάσεις και βάζει τα πράγματα στη σωστή σειρά, είναι αυτό που ορίζει το σύνορο και θέτει όρια στα πρέπει, στα μη και όχι φωνάζοντας ένα “φτάνει πια “.
Μέχρι πότε να δέχεται και να ανέχεται συμπεριφορές αλλόκοτες, αβεβαιότητα και ανασφάλεια;
Οι αντοχές χτυπούν κόκκινο κάποια στιγμή και το ποτήρι ξεχειλίζει, κανένας δεν είναι από ατσάλι φτιαγμένος και ας παριστάνουμε τους σκληρούς.
Έρχεται λοιπόν αυτή η στιγμή που νιώθεις την τρέλα να πλησιάζει, κάπου εκεί είναι που στήνεις μακρύ διάλογο με εσένα συνομιλητή.
Ξεκινάς το μέτρημα και ζυγίζεις τα πάντα, αναθεωρείς καταστάσεις και μελετάς τις ανθρώπινες επαφές σου.
Δίνεις, μοιράζεσαι και προσφέρεις με μεγάλη σου χαρά γιατί πολύ απλά αυτός είσαι, έτσι είσαι φτιαγμένος από μια άλλη πάστα.
Και το αποτέλεσμα;
Η ζυγαριά γέρνει προς των άλλων την πλευρά.
Εκεί αρχίζει το κλικ να φωνάζει ξύπνα υπάρχεις και εσύ!
Η ζωή δεν είναι το εγώ όμως το εμείς μα χωρίς δίκαιη μοιρασιά ο αγώνας θα είναι σικέ και από δαύτα χορτάσαμε και επιλέγεις εσένα.
Και επέλεξα εμένα.
Ξέρεις δεν απέχει πολύ η τρέλα από τη λογική, μια στιγμή μονάχα, ένα κλάσμα μακριά η μία από την άλλη, σε απόσταση αναπνοής και ανταλλάσουν κλέφτικες ματιές σα να είναι σε ετοιμότητα η μία να πνίξει την άλλη.
Κάπως σαν τις ανθρώπινες σχέσεις δηλαδή που ο ένας κοιτάει να κατασπαράξει τον άλλον.
Παιχνίδι θαρρείς και είναι και πρόκειται για επίδειξη ισχύος.
Έτσι λοιπόν και το μυαλό επεξεργάζεται χιλιάδες εικόνες και πληροφορίες, ερωτεύεται, κλαίει και πονάει, ζεί τα πάντα στο τέρμα.
Ξεχωρίζει και διαχωρίζει, αγαπάει και μισεί ακριβώς όπως η ψυχή και η καρδιά, μόνο όμως που το μυαλό είναι αυτό που ξεκαθαρίζει τις καταστάσεις και βάζει τα πράγματα στη σωστή σειρά, είναι αυτό που ορίζει το σύνορο και θέτει όρια στα πρέπει, στα μη και όχι φωνάζοντας ένα “φτάνει πια “.
Μέχρι πότε να δέχεται και να ανέχεται συμπεριφορές αλλόκοτες, αβεβαιότητα και ανασφάλεια;
Οι αντοχές χτυπούν κόκκινο κάποια στιγμή και το ποτήρι ξεχειλίζει, κανένας δεν είναι από ατσάλι φτιαγμένος και ας παριστάνουμε τους σκληρούς.
Έρχεται λοιπόν αυτή η στιγμή που νιώθεις την τρέλα να πλησιάζει, κάπου εκεί είναι που στήνεις μακρύ διάλογο με εσένα συνομιλητή.
Ξεκινάς το μέτρημα και ζυγίζεις τα πάντα, αναθεωρείς καταστάσεις και μελετάς τις ανθρώπινες επαφές σου.
Δίνεις, μοιράζεσαι και προσφέρεις με μεγάλη σου χαρά γιατί πολύ απλά αυτός είσαι, έτσι είσαι φτιαγμένος από μια άλλη πάστα.
Και το αποτέλεσμα;
Η ζυγαριά γέρνει προς των άλλων την πλευρά.
Εκεί αρχίζει το κλικ να φωνάζει ξύπνα υπάρχεις και εσύ!
Η ζωή δεν είναι το εγώ όμως το εμείς μα χωρίς δίκαιη μοιρασιά ο αγώνας θα είναι σικέ και από δαύτα χορτάσαμε και επιλέγεις εσένα.
Και επέλεξα εμένα.
Στέλλα Α.
