Με πνίγει το λίγο σου, μ’ ακούς;
Εδώ και καιρό ήθελα να σου πω ότι νιώθω βαριά. Βαριά μέσα στη ψυχή μου.
Και λιγάκι αδικημένη, μπερδεμένη και ίσως αρκετά κουρασμένη.
Κουρασμένη με τους εαυτούς μας, μην παρεξηγηθείς.
Στο μυαλό μου δε, πια, επικρατεί περισσότερη ησυχία παρά χάος.
Όλες αυτές οι φωνές χάθηκαν.
Όλα αυτά τα χρώματα που με περιτριγύριζαν δημιούργησαν μια μάζα.
Κενή.
Λιγάκι γκρι και λιγάκι μαύρη. Όμοια με το χρώμα της πίσσας.
Άχαρη. Άψυχη. Ψυχρή.
Νιώθω να πνίγομαι, το ξέρεις;
Ξέρεις πόσο άσχημο συναίσθημα είναι αυτό;
Να νομίζεις ότι έχεις συνεχώς ένα χέρι, εκεί, να σου σφίγγει τον λαιμό.
Και να μην μπορείς να φωνάξεις. Να μην έχεις το κουράγιο. Και το μόνο που κάνεις είναι να κλαις. Να πέφτει βροχή τώρα εμπρός σου, αυτός σου ο θυμός, αυτή σου η απογοήτευση, αυτή σου η κούραση, αυτή σου η λύπη. Η τόση αγάπη…
Δάκρυα.
Χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Χωρίς ένα συγκεκριμένο «τίποτα» ή «κάτι», αλλά για ένα συγκεκριμένο «πολλά».
Πολλά που θα ήθελα να είμαστε.
Πολλά που θα ήθελα να κάνουμε.
Ή να κάνεις…
Πολλά από αυτά που σκέφτομαι και περιπλέκω στο κεφάλι μου.
Πολλά που θα ήθελα να μου λες.
Πολλά που θα ήθελα να νιώθεις.
Τελικά τόσο δύσκολο είναι να προσπαθήσεις λιγάκι και εσύ για εμένα;
Δε σημαίνω κάτι;
«Θα ήθελα».
Ξέρεις τι θέλω τώρα;
Να σε βρίσω.
Να σε βρίσω για όλα αυτά τα δάκρυα, τον πόνο, την λύπη, την ξενέρα, την απογοήτευση.
Να σε βρίσω που το βουλώνω, λόγω της πλύσης εγκεφάλου που μου έχεις κάνει.
Που αντί να φωνάξω «φύγε» λέω «μείνε».
Αντί να φωνάξω «άσε με» λέω «σε θέλω».
Και αντί για «σε μισώ» φωνάζω «σε αγαπάω»…
Η αλήθεια είναι, ότι σε αγαπάω.
Κάποτε όμως αγαπούσα και τον εαυτό μου και έδινα προτεραιότητα εκεί.
Τώρα…
Εγώ αγαπώ εσένα και εσύ το δικό σου εσύ.
Και ξέρεις και κάτι άλλο;
Ανέβηκα και τα 99 σκαλιά και εσύ ίσα που πήγες να κατέβεις αυτό το 1…
Και αυτό που θέλω περισσότερο από καθετί είναι σιγά-σιγά να με φτάσεις να βιώσω αυτό το άδειασμα μέχρι τέλους και μετά… ποτέ ξανά.
Ξένοι.
Ειρήνη Τσικρίκα
https://www.youtube.com/watch?v=G5yEpOw-YXw
