Χαίρετε. Σε Χριστουγεννιάτικο πνεύμα κινείται ο κόσμος μας. Για λίγες μέρες σκέψεις, χρόνοι και συνήθειες μπαίνουν σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς. Αλήθεια γιατί μας συγκινούν τα Χριστούγεννα; Η γέννηση ενός βρέφους καταρχάς είναι τόσο όμορφη εικόνα και γεννά με τη σειρά της την ελπίδα που τόσο έχουμε ανάγκη. Την ελπίδα ότι θα αλλάξει η ιστορία και δεν θα σταθούμε ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, νίπτοντας τα χεράκια μας στη σταύρωση του. Την ελπίδα ότι δεν θα επιλέξουμε τον ληστή στη θέση του αθώου. Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι η ιστορία θα γραφτεί διαφορετικά αυτή τη φορά.
Περισσότερο από όλα ελπίζουμε ότι το βρέφος θα ζήσει ευτυχισμένο σε έναν κόσμο ειρηνικό και όχι κυνηγημένο από την κοιλιά της μάνας του. Και όσο αυτή η ελπίδα θα ζεσταίνει την ψυχή όπως η ανάσα των ζώων πάνω από τη φάτνη, θα συγκινούμαστε και θα αναζητούμε το άστρο της ανθρωπιάς που θα σώσει τον κόσμο. Ίσως και τη ζωή μας.
Προχωράμε ολοταχώς στο τέλος του έτους. Έφτασαν πάλι αυτές οι μέρες του χρόνου όπου οι περισσότεροι κάνουν τον απολογισμό τους. Τα σχέδια που υλοποίησες, αυτά που διαρκώς ανέβαλλες για την επόμενη και δεν γίνονται ποτέ, τα όνειρα που κοίταξες κατάματα και αυτά που έκρυψες στα βάθη της ψυχής σου. Οι στιγμές που έζησες, αυτές που απλά φαντάστηκες, τα λόγια που είπες, αυτά που φοβήθηκες να ξεστομίσεις, οι μικροί σου θρίαμβοι και τραγωδίες έρχονται να σου πουν τα δικά τους κάλαντα. Το τέλος του έτους σηματοδοτεί και το τέλος της διαδρομής και την αφετηρία μιας καινούργιας. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή σου και εσύ συλλέγεις θετικές και αρνητικές αναμνήσεις.
Θα μου πείτε είναι ανάγκη να φτάσει το τέλος του έτους για να κάνεις τον απολογισμό σου και να πάρεις αποφάσεις ; Κανονικά δεν θα έπρεπε , έλα όμως που οι καιροί έχουν αλλάξει και ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση, σε μια πόλη με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και μεταπτώσεις δεν αφήνουν πολύ χρόνο να διαλογίζεσαι και να ανασυνθέτεις τον εαυτό σου. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι μας σισύφειο έργο έχουμε να επιτελέσουμε. Αρχή κάθε χρονιάς αγκομαχάμε, ανεβαίνοντας τον λόφο του χρόνου κουβαλώντας ταυτόχρονα την πέτρα των ονείρων, των φόβων και των υποχρεώσεων μας. Μόλις φτάνουμε στην κορυφή να πάρουμε μια ανάσα, μας ξαναφεύγει η ρουφιάνα η πέτρα και άντε πάλι από την αρχή. Τέλος του έτους και οι απολογισμοί και τα όνειρά μας χορεύουν βιεννέζικα βάλς στην αίθουσα της ύπαρξης μας.
Πάντα στις γιορτές στρέφω το βλέμμα στα παιδιά και στους ανήμπορους. Στις δυο όψεις. Στην ελπίδα και την απελπισμένη παραίτηση. Ο μικρός Άτλαντας που με το χαμόγελο και την άδολη χαρά θα κληθεί να σηκώσει στους ώμους έναν κουρασμένο κόσμο. Ο Προμηθέας δεσμώτης που κάθε έρμη μέρα οι δυσκολίες και η αναγκεμένη μοναξιά του κατασπαράζουν τα σωθικά. Οφείλουμε, έστω και αυτές τις μέρες, να τους ομορφύνουμε την ζωή, ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί.
Ευτυχισμένο το νέο έτος με υγεία και αγάπη για σας και τους δικούς σας.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
