Αστραπή μου
Ο άνεμος έχει τα ντέρτια του
Παιδεύει τα σύννεφα
Τα ανακατεύει
Αυτά λούζονται το γκρι
Κάποια το μαύρο
Βρέχει
Μια αστραπή τρυπάει τη νύχτα
Νικάει το σκοτάδι
Για μια μόνο στιγμή
Μετά χάνεται
Με ρωτάς αν σ’αγαπώ
Και εγώ σε λέω αστραπή, μου
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
