Μήπως δεν έμαθα να με αγαπώ;
Με θυμάμαι , πάντα να στήνω ένα βάθρο και να τοποθετώ τα πολύτιμα μου.
Ανθρώπους συνήθως.
Που βιαζόμουν να χρίσω μοναδικούς, ξεχωριστούς, διαφορετικούς, παραμερίζοντας την ανθρώπινη ιδιότητα τους.
Πάντα ανώτεροι, πάντα ψηλά.
Ποιο ψηλά από μένα!
Και εκείνοι, οι κακόμοιροι εκείνοι, φοβόντουσαν να μην πέσουν στα μάτια μου.
Σχεδόν πάντα, δεν κατάφερναν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μου.
«Έπεφταν» και τους αποκαθήλωνα.
Και ξανά από την αρχή, καινούργιο βάθρο, καινούργιοι άνθρωποι.
Και ξανά πτώση!
Ποτέ δεν σκέφτηκε τι έκρυβε η ανάγκη μου αυτή.
Μήπως ήθελα να με αγαπούν «σπουδαίοι» για να νιώθω «ξεχωριστή»;
Μήπως το βάθρο ήταν ψηλό, για να το αντέξουν οι πολύτιμοι μου;
Μήπως δεν έμαθα να με αγαπώ;
Μήπως να έβαζα τον εαυτό μου στα βάθρο;
Γιατί απογοητευόμαστε από τους ανθρώπους τελικά;
Μας απογοητεύουν οι ίδιοι ή αυτά που περιμένουμε;
Μάλλον το δεύτερο.
Όταν παραβλέπει την ανθρώπινη ιδιότητα, βαφτίζοντας ιδιαίτερους κάποιους ανθρώπους, αρχίζεις να προσδοκάς τόσα, όσα, δεν είναι έτοιμοι να δώσουν.
Όταν δε, φτάσει η ώρα της απομυθοποίησης, θέλοντας να καλύψεις την γκάφα σου, τους βαφτίζεις «λίγους».
Κανένας δεν είναι λίγος.
Θέλει όμως, λίγο από τον χρόνο και την προσοχή σου. Ίσως, δεν έχει ανάγκη να τον θεοποιήσεις.
Τα μεγαλειώδη που περιμένεις να εισπράξεις, τα ‘χεις ονειρευθεί λάθος, όχι από λάθος ανθρώπους.
Κανείς δεν είναι λάθος.
Όλοι, είναι απλά άνθρωποι.
Άρα, σε απογοητεύουν οι δικές σου προσδοκίες.
Προσωπικά, δεν είχα ποτέ σκεφτεί πως, αυτό μπορεί να είναι ο λόγος που διώχνει τους ανθρώπους μακριά μου, ενώ θέλουν να μείνουν.
Οι υψηλές μου προσδοκίες!
Όταν άρχισα να παρατηρώ την ζωή να κινείται και εκείνους να προσπαθούν να χωρέσουν σε αυτήν, κατάλαβα ότι, όλοι θέλουμε να ζήσουμε το όνειρο και ψάχνουμε εκείνους τους ιδανικούς που θα το πραγματώσουν.
Αν συνεχίσουμε όμως να βαδίζουμε σε αυτό τον δρόμο, αργά ή γρήγορα, θα απογοητευθούμε και θα ψάχνουμε καινούργιους ανθρώπους για το βάθρο μας.
Ωστόσο, είναι πολύ λεπτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ζητάω ή περιμένω πολλά, από το αξιώνω λίγα πιστεύοντας ότι αυτά αξίζω.
Πολλά, να ζητάς αρχικά από εσένα.
Μόνο εσύ, γνωρίζεις ως που μπορεί να φτάσεις.
Πολλά, να περιμένεις και από την ζωή και να προσεύχεσαι για αυτά κάθε πρωί.
Να θυμάσαι ότι, οι άνθρωποι δίνουν όσα μπορούν.
Μπορεί και περισσότερα, αρκεί να το θέλουν.
Μην τους μοιράσεις ρόλους που είναι ανίκανοι να υποδυθούν.
Δεν ταιριάζει σε όλους το βάθρο!
Το βάθρο, ανήκει σε εκείνους που προσφέρουν πριν καν το υποψιασθείς.
Μην χρήζεις λοιπόν «ξεχωριστό» τον οποιονδήποτε.
Άφησε τον, να διεκδικήσει μόνος του τις δάφνες που του αξίζουν!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
