Νέε χρόνε, φρόντισε το πληγωμένο παιδί στις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων
Ξημέρωσε παραμονή πρωτοχρονιάς και η πόλη σφύζει από ζωή. Οι δρόμοι γέμισαν από μικρά παιδιά, τα σπίτια από καλούδια, οι ετοιμασίες για το βράδυ κορυφώνονται κι ένα ευχάριστο άρωμα μαγιάς πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Μετράμε πλέον ώρες για το μεγάλο γεγονός. Στιγμές πριν να παραδώσει ο γέρος χρόνος τη θέση του στο νέο, αφήνοντας τον να συνεχίσει ό,τι αυτός ξεκίνησε και να φέρει ό,τι άλλο εκείνος επιθυμεί.
Ανάμεσα όμως σε όλους αυτούς που περιμένουν καρτερικά τη νέα χρονιά και βιάζονται να αποχαιρετήσουν την τρέχουσα κάνοντας σχέδια· δίπλα σε όσους κάνουν κάποιον απολογισμό και μετρούν απώλειες και κεκτημένα, μπαντάρουν πληγές και γυαλίζουν παράσημα, κερδίζουν στοιχήματα και θέτουν νέους στόχους, υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν σταματήσει να προγραμματίζουν τη ζωή τους πολύ καιρό τώρα.
Εκείνοι για τους οποίους ο χρόνος έχει σταματήσει να μετράει από τη στιγμή που η ίδια η ζωή τους στέρησε το χαμόγελο απ’ τα χείλη. Οι άνθρωποι εκείνοι με το θολωμένο βλέμμα και την πληγωμένη αθωότητα. Αυτοί που οι συνθήκες τους έκαναν να παραιτηθούν από το όνειρο και την ελπίδα και να απεξαρτήσουν τη διάθεση και τον ψυχισμό τους από οτιδήποτε προκειμένου να συνεχίσουν να ανασαίνουν. Εκείνοι που συνήθισαν να είναι εντάξει και χωρίς να είναι εντάξει.
Για αυτούς λοιπόν που το βράδυ της πρωτοχρονιάς δε θα βρεθούν σε κάποιο γιορτινό τραπέζι να ανταλλάσσουν ευχές· για όσους δε θα υποδεχτούν το νέο χρόνο με μια ζεστή αγκαλιά κι ένα φιλί να ντύνει τις πρώτες του στιγμές· για εκείνους που τα μεσάνυχτα θα τους βρουν με την απουσία χαραγμένη στη ματιά και την απώλεια ριζωμένη στην ψυχή, απομονωμένους από όλους και όλα, έχω να αποτίσω ένα φόρο τιμής συνοδευόμενο από μία ευχή.
Εύχομαι ο νέος χρόνος να αναστήσει το μικρό παιδί μέσα τους και να επαναφέρει τη λάμψη στο βλέμμα τους. Να τους δώσει και πάλι δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα και να αποτυπώσει ξανά εκείνο το ξεχασμένο χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Να τους επιστρέψει τη δύναμη να αγωνίζονται για τη ζωή που ονειρεύτηκαν και να μην αφήσει τίποτα να τους την ξαναστερήσει.
Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένο το νέο έτος! Είθε αυτό να είναι το πιο ελπιδοφόρο για όλους μας!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
