Όταν εισχωρείς στο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής σου

 

Κι είναι εκείνες οι στιγμές

που έρχονται, κρυφά, στα όνειρα σου, να σε ξυπνήσουν.

Να σε πιάσουν τρυφερά απ´’ το χέρι και να σε οδηγήσουν σ’ εκείνη

την παλιά κάμαρα

που δεν τολμήσες ν’ ανοίξεις ποτέ!

 

Είναι εκείνες οι στιγμές

που κρύφτηκαν καλά

στα παρασκήνια των σκέψεων σου.

 

Έλα μαζί μου

κι ας είναι σκοτεινά.

Ίσως μαζί βρούμε κάποιο κεράκι ξεχασμένο από εκείνα τα χρόνια,

που αγκαλιάζαμε, σφιχτά,

τις βραδιές μας.

Ίσως φωτίσουμε εκείνη την κάμαρα.

Ίσως πετάξουμε, επιτέλους,

Εκείνα τα παλιά, ξύλινα έπιπλα,

που μούχλιασε το ξύλο τους

από την υγρασία.

 

Λέω,

Ίσως…

 

Είναι κάποιες στιγμές

που νιώθεις οτί θέλεις να εισχώρησεις,

σε’εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο

που δεν τόλμησες να μπεις ποτέ.

Να το αδειάσεις.

Να το ανακαινίσεις.

Να κρατήσεις μόνο την κουνιστή του πολυθρόνα.

Εκείνη που νανούριζε τις σκέψεις σου.

Κοίμιζε τις στιγμές σου.

Άναβε το δικό της κεράκι

και φώτιζε, για μια στιγμή,

στον τοίχο που εστίαζε η ματιά σου.

 

Μη μένεις ακίνητος.

Μην κοιτάς την κλειδαριά.

Μόνη της δεν ανοίγει η ρημάδα

η πόρτα.

 

Είναι κάποιες στιγμές

που χαζεύεις εκείνα τα κλειδιά

που βρήκες, καταλάθος, σε μια ξεχασμένη τσάντα

που είχες κρύψει στην ντουλάπα σου.

 

Γιατί;

Γιατί χαζεύεις τα κλειδιά;

Γιατί δεν έψαχνες στην τσάντα σου;

Γιατί την έκρυψες στην ντουλάπα σου;

Γιατί;

 

Έμπα απόψε

Κι ας είναι σκοτεινά.

Ό,τι στ’ αλήθεια λάμπει

Λάμπει και στο σκοτάδι.

Μην τα κρατάς.

Δεν αξίζει να δίνουν το φως τους

στις άθλιες νύχτες

που νανουρίζουν τα όνειρά σου

και στραγγαλίζουν τις αισθήσεις σου.

Δεν αξίζει να φωτίζουν μονοπάτια,

άσχημα φημισμένων δασών.

 

Σίγουρα,

Δεν αξίζει.

 

Έμπα

Κι ας γεμίζει με ρίγος το κορμί σου,

το ψύχος του κλειστού δωματίου.

Κι ας μυρίσεις από την κλειδαρότρυπα

την άσχημα οσμή της μοναξιάς.

 

Έμπα.

Ίσως βρεις κάποια χάρτινη κούτα,

με φωτογραφίες δικές σου

που είχες κρύψει.

Μη φοβάσαι να τις κοιτάξεις.

Δεν ήτανε πολλά τα χρόνια που ταξίδευες στο άγνωστο μέλλον.

Κι ας φάνηκαν πως ήτανε αιώνας.

 

Κι αφού τις δεις

Μην τις πετάξεις, σε παρακαλώ!

Μην τις καταχωνιάσεις στη χάρτινη κούτα.

Πιάσου απ´τα φτερά του χρόνου τους.

Γαντζώσου!

Μην αφήσεις τα χέρια σου να σε γυρίσουν στο μέλλον,

ακόμα κι αν φυσάει δυνατός άνεμος

και νιώσεις την πίεση του

στο κορμί σου.

 

Μην αφήσεις τα χέρια σου.

Ο χρόνος θα σε πάρει μαζί του,

σήμερα θα γυρίσεις ξανά στο παρελθόν.

Εκείνο που έκρυψες στην καμάρά σου.

Θα το αγγιξεις.

Θα το νοσταλγησεις.

Θα περπατήσεις ξανα στους δρόμους του.

 

Θα ζήσεις μια νέα αυγή!

Ελίνα Δερμιτζόγλου