Αρθογραφώ σε ένα πι-σι (pc) που είναι έτοιμο να σπάσει… τώρα αν σπάσει γιατί γράφω γράφω και σταματημό δεν έχω ή θα το σπάσω εγώ επειδή τρώει κολλήματα και κλείνει μόνο του θα φανεί.
Και να ήταν το μόνο που τρώει κολλήματα αλλά τουλάχιστον κλείνει το άτιμο ενώ ο νους αραδιάζει καμιά εκατοσταριά σκέψεις και δεν κλείνει, συνεχίζει έως ότου κολλήσει σε μία και την αποθεώσει. Και όταν λέω αποθεώνω μια σκέψη εννοώ πως παίρνεις μια σκέψη, μια στιγμή, μια κατάσταση αρνητική και την πλάθεις με σενάρια, την αναλύεις και εν τέλει δεν καταλήγεις πουθενά. Απλά χαραμίζεις δέκα λεπτά ή μια ολόκληρη ζωή για κάτι που έχει τελειώσει. Έτσι είμαστε, αποθεώνουμε τον αρνητισμό και μετά κλαιγόμαστε. Μετά δεν είμαστε άξιοι της μοίρας μας;
Κι εγώ σε λέω, γιατί έτσι μου είπαν και μένα, σκεφτείτε να παίρναμε μια μικρή θετική σκέψη και να την αποθεώναμε τι θα συνέβαινε; Να λες κάθε μέρα αυτή τη σκέψη σαν μια προσευχή μέχρι η θετικότητα να χωθεί στο πετσί σου.
Σκέψου να λες από σήμερα: «Σήμερα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου.» Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής σου ό,τι κι αν γίνει και όπως κι αν έρθουν τα πράγματα και δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να είναι η καλύτερη μέρα της ζωής σου.
Υ.Γ. Αυτή τη φράση μου ήρθε ως πληροφορία σε μια συζήτηση κι από τότε όταν κάτι μου πάει στραβά την λέω για να ξεχαστώ ή μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί και να την πεις.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
